به گزارش خبرنگار گروه سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»؛ کارشناس مسائل سیاسی در یادداشت اختصاصی نوشت: فرهنگ ایرانی، مفهوم «شهادت» تنها یک رویداد تاریخی یا یادآور صحنه‌ای از میدان نبرد نیست؛ بلکه نماد اوج ایمان، ایثار و پایداری بر آرمان‌هایی است که شالوده هویت معنوی و اجتماعی ما را تشکیل می‌دهند.

شهادت به این معنا، محدود به یک لحظه یا یک واقعه خاص نمی‌شود، بلکه جریانی مداوم و زنده است که با ریشه‌های عمیق اخلاقی و معنوی، همواره در زندگی فردی و جمعی ما حضور دارد.

هر زمان که انسان با آگاهی، وجدان و بی‌توجه به منفعت شخصی، در مسیر درست گام برمی‌دارد و برای دفاع از حق پا جلو می‌گذارد، در حقیقت تکه‌ای از همان مسیر روشن شهیدان را ادامه داده است. آنان زندگی خویش را وقف ارزش‌هایی کردند که زنده نگه داشتن آن‌ها در زمانه ما معنا و اهمیت تازه می‌یابد.  

از میان صفات شهیدان، بیشتر آنچه چشمگیر و الهام‌بخش است، ایمان عمیق و فداکاری بی‌چشمداشت آن‌هاست. در لحظه‌های حساس تاریخ، با شجاعتی بی‌مانند و دلی آرام، از همه چیز خویش گذشتند تا حقیقت و عدالت پابرجا بماند.

این شجاعت و باور روشن، الگویی است برای رویارویی با چالش‌های زندگی امروز؛ از ایستادگی بر اصول اخلاقی در میدان کار و روابط اجتماعی گرفته، تا صبر و استقامت در گذر از سختی‌ها و آزمون‌های شخصی. تجربه آنان ثابت کرده که پایداری بر حق، حتی با هزینه‌های سنگین، ضامن حفظ کرامت انسانی و اصالت ارزش‌هاست.  

ادای دین به خون شهدا، در برگزاری مراسم محدود و یا تکرار شعار خلاصه نمی‌شود. مسئولیتی که بر دوش ماست، باید در سبک زندگی، تصمیم‌های روزمره، و نحوه مواجهه با جامعه و جهان نمود پیدا کند.

هر گام سازنده‌ای که به گسترش همبستگی ملی بینجامد، هر فعالیتی که به عدالت اجتماعی رنگ و جان تازه ببخشد، و هر تلاشی که برای تقویت بنیان‌های اخلاق و معنویت در جامعه صورت گیرد، برگی تازه از پاسداشت واقعی فداکاری شهیدان است.  

پیامی که شهیدان به نسل امروز و آینده منتقل می‌کنند، دعوتی است به بیداری، مسئولیت‌پذیری، و پایداری در مسیر ارزش‌هایی که خود برای آن‌ها جان باختند. آنان می‌گویند امنیت، آزادی و منزلت انسانی به آسانی به دست نیامده و با بی‌تفاوتی استمرار نمی‌یابد.

این مفاهیم والا را باید همواره از طریق تعهد، تلاش پیگیر، و پرهیز از منفعت‌طلبی کوتاه‌مدت پاس داشت. نسل جوان باید بداند که حراست از میراث معنوی و فرهنگی و ارتقای سطح اخلاق و فرهنگ، وظیفه‌ای فراتر از یک تکلیف ملی است؛ این وظیفه، پیوندی با وجدان انسانی و مسئولیت جهانی هم دارد.  

در این نگاه، شهادت قفلی نیست که پرونده‌ای را ببندد، بلکه دری است که به دوردست‌ها گشوده می‌شود؛ پلی است میان گذشته و حال، میان خون ریخته‌شده و زندگی جاری، میان صدای فریاد حق‌طلبانه و نجواهای روزمره‌ ما. این پیوند به ما می‌آموزد که راه شهیدان را می‌توان در لبخند بی‌منت به دیگری، در دستگیری از هموطن نیازمند و در ایستادن در برابر بی‌عدالتی ادامه داد.  

شهادت، از ما می‌خواهد که نگاه‌مان به زندگی، صرفاً در چارچوب اهداف فردی محدود نشود. باید با نگاهی کلان و قلبی باز، به ساختن جامعه‌ای بیندیشیم که در آن حقیقت، عدالت و اخلاق، ارزش‌هایی زنده و جاری باشند.

این میراث نه تنها در عرصه سیاست و اجتماع، بلکه در کوچک‌ترین رفتارها و انتخاب‌های فردی نیز معنا پیدا می‌کند. در واقع، شهادت چراغی است که تنها با وفای به آرمان‌ها و زنده نگه داشتن روح فداکاری، فروزان خواهد ماند.  

به سخن دیگر، شهادت سرآغاز وظیفه‌ای پایان‌ناپذیر است؛ وظیفه‌ای که با هر نفس ما تکرار می‌شود و باید در تصمیم‌گیری‌ها، رفتار اجتماعی و مسیر شخصی‌مان حضور دائمی داشته باشد. این استمرار، ریشه و تداوم فرهنگی را می‌سازد که قرن‌هاست جامعه ایرانی را از درون استوار کرده و می‌تواند نسل‌های آینده را نیز هدایت کند.  

یادداشت: رامین قانع -  کارشناس مسائل سیاسی