به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»، «شهید عبدالحمید نصیری» ششم فروردین ۱۳۴۷ در شهرستان سمنان دیده به جهان گشود. پدرش عبدالوهاب و مادرش گوهر نام داشت. دانش‌‏آموز اول متوسطه بود.

به‌عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. ششم شهریور ۱۳۶۲ در سردشت توسط نیرو‌های بعثی بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید. مزار او در گلزار شهدای امامزاده یحیای زادگاهش واقع است.

گزیده‌ای از دست‌نوشته شهید:
نحوه انتخاب دوست
وقتی می‌خواهم دوستی انتخاب کنم، اول با کسی دوست می‌شوم که در همه حال، شادی و غم با من همدل باشد. اگر من خوشحالم، خوشحالی ام او را هم خوشحال گرداند و اگر ناراحت هستم او هم در غم من شریک باشد. کسی که هرگز نماز خود را ترک نکرده و به اصول و عقاید اسلامی ایمان داشته باشد و طبق دستورات قرآن عمل کند.

روز عاشورای ۵۷
روز عاشورای ۱۳۵۷ ساعت هشت صبح بود. جمعیت زیادی در مسجد امام سمنان جمع شده بودند. آخر قرار بود مردم سراسر ایران در آن روز دست به راهپیمایی زده و با این کار ضربه دیگری به رژیم بزنند. ساعت نه مردم راه افتادند. من هم در میان آن جمعیت بودم. به علت زیادی جمعیت، مردم به چند دسته تقسیم شده و هر دسته شعاری می‌داد: «مرگ بر شاه! درود بر خمینی! تا خون در رگ ماست، خمینی رهبر ماست!»

به طرف میدان سعدی به راه افتادیم؛ آخر قرار بود در آن روز به محلات برویم. در حین شعار دادن روبه‌روی ساختمان راهنمایی و رانندگی که رسیدیم، متوجه شدیم پلیس در پشت بام و حیاط ساختمان سنگر گرفته است. جمعیت متوقف شد. حجت‌الاسلام عالمی پیش فرمانده آنان رفت و با او صحبت کرد. پس از چند لحظه دوباره مردم به راه افتادند و شعار‌های دیگری را تکرار می‌کردند. به زاوقان که رسیدیم همه مردم بر لب جوی‌ها و خیابان‌ها نشستند تا هم خستگی از تنشان بیرون رود و هم به سخنرانی گوش کنند. دوباره به راه افتادند. در همین موقع مردم زاوقان جعبه‌های میوه و نان و پنیر را آوردند تا مردم آن‌ها را بخورند. پس از آن دوباره به راه افتادیم.

انتهای خبر/