به گزارش خبرنگار فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»؛ کوثر سعیدیان در یادداشتی اختصاصی نوشت: روز معلم فرصتی است برای مکثی تأمل‌برانگیز در میانه‌ زندگی پرشتاب ما، تا به مقام والای آنانی بیندیشیم که در سکوت کلاس‌ها، در میان واژه‌ها، نگاه‌ها، اشتباهات و تکرارها آینده‌ یک ملت را شکل می‌دهند.

روز معلم تنها یک مناسبت تقویمی نیست؛ بلکه یادآور شأن انسانی، فرهنگی و تمدنی معلم است که در هیاهوی روزمرگی‌ها گاه فراموش می‌شود اما هرگز از ذهن تاریخ پاک نمی‌شود.

علت نام‌گذاری این روز به شهادت استاد مرتضی مطهری بازمی‌گردد؛ اندیشمندی بزرگ که نه‌فقط معلمی آگاه که معلمی مؤمن، متفکر و صاحب‌نظر بود و انتخاب سالروز شهادت وی به‌عنوان روز معلم نشانه‌ای روشن از پیوند عمیق تفکر، تعهد و تعلیم در فرهنگ ایرانی - اسلامی ماست چرا که وی خود الگوی معلمی بود که تعلیم را نه در انتقال محفوظات بلکه در پرورش اندیشه، ایمان، اخلاق و شناخت می‌دید.

نقش معلم ورای انتقال داده‌ها و اطلاعات بوده و معلم نخستین مواجه کودک با جهان دانایی و پرسشگری است و در نگاه کودکانه دانش‌آموز معلم نمادی است از حقیقت، راهنمایی، انضباط و عدالت؛ آنچه وی می‌گوید نه تنها بخشی از محتوای درسی که سنگ‌بنای ذهنیت آینده‌ کودک از جهان پیرامون، از دیگران و از خود بوده و همین‌جاست که می‌توان ادعا کرد جامعه‌ای که معلم را گرامی نمی‌دارد آینده خود را بی‌پشتوانه رها کرده است.

در جهان امروز که تغییرات لحظه‌ای، فناوری‌های نوظهور و پیچیدگی‌های فکری و اجتماعی رو به فزونی است نقش معلم بیش از هر زمان دیگر حساس و تعیین‌کننده شده و معلمِ قرن بیست‌ویکم نه صرفاً آموزگاری در کلاس درس بلکه هدایتگر است در میانه‌ انبوه اطلاعات، نظریه‌ها و تضادها؛ کسی که باید مهارت تفکر انتقادی، تحلیل، ارتباط‌گیری و خلاقیت را در نسل آینده نهادینه کند و باید با تحولات فناوری همگام شود، درک عمیقی از روان‌شناسی نسل جدید داشته باشد و بتواند رابطه‌ای انسانی و اثرگذار با شاگردانش برقرار کند.

با این حال علی‌رغم منزلت معنوی معلم در فرهنگ ما وضعیت عینی بسیاری از معلمان در بسیاری از کشورها فاصله‌ی زیادی با شأن واقعی آنان دارد و مشکلات معیشتی، دغدغه‌های اقتصادی، فقدان حمایت‌های کافی آموزشی و روانی، نبود عدالت در توزیع منابع و امکانات آموزشی و گاه بی‌توجهی به کرامت انسانی آنان از جمله مسائلی است که بار مسئولیت را برای این قشر فداکار دوچندان می‌کند.

تجلیل از معلم زمانی واقعی خواهد بود که با سیاست‌گذاری‌های عادلانه، نظام آموزشی کارآمد و احترام اجتماعی پایدار همراه باشد.

در متون دینی از معلم با عباراتی یاد شده که عمق جایگاه وی را می‌رساند و پیامبر اسلام حضرت محمد (ص) خود را «معلم» می‌نامد و این ساده‌ترین و در عین حال عمیق‌ترین توصیف از رسالت پیامبری است و در ادبیات فارسی نیز معلم همواره جایگاهی رفیع داشته؛ از حکمت‌های نظامی و مولوی گرفته تا آموزه‌های فردوسی و سعدی همیشه دانایی، آموزگاری و تربیت به‌عنوان ستون‌های فرهنگ ما ستوده شده‌اند اما مهم‌تر از همه‌ی این تعاریف نقشی است که هر کدام از ما در زندگی شخصی‌مان از یک معلم تجربه کرده‌ایم.

روز معلم فرصتی است برای قدردانی نه از یک شخص یا یک شغل بلکه از یک مأموریت مقدس و این روز بهانه‌ای است برای نگریستن دوباره به ریشه‌های انسانیِ رشد و تربیت و برای پرسیدن از خودمان که ما به‌عنوان خانواده، مسئول، دانش‌آموز، دانشجو یا حتی شهروندی معمولی چه نقشی در حفظ و ارتقای جایگاه معلم داشته‌ایم؟ و آیا صرفاً با یک گل و یک تبریک رسالت تاریخی این حرفه سترگ ادا می‌شود؟

باید باور کنیم که معلم نه‌فقط نیازمند احترام است، بلکه سزاوار حمایت و توجهی عمیق‌تر، ساختاریافته‌تر و ماندگارتر است چرا که وی پایه‌گذار زیربنای دانایی در یک ملت است و بی‌تردید هر کشوری که بخواهد آینده‌ای روشن داشته باشد باید از همین امروز خانه‌ی معلمانش را با نور امنیت، رفاه، عزت و انگیزه روشن کند.

من به عنوان عضوی کوچک در جامعه در برابر تمامی معلمان سرزمینم از صمیم قلب سر تعظیم فرود می‌آورم؛ آنان که خالصانه چراغ به‌دست گرفته‌اند و راه را برای ما و فرزندان‌مان روشن کرده‌اند و آینده هنوز با تلاش آن‌ها آغاز می‌شود.

یادداشت: کوثر سعیدیان_فعال رسانه‌ای