به گزارش پایگاه خبری تحلیلی مرآت؛  شهید «محمد دامغانی محمودآبادی» فرزند ابراهیم،۲۰ آبان ۱۳۴۴ در شهرستان گرمسار استان سمنان دیده به جهان گشود. این شهید والامقام ۱۹ تیرماه ۱۳۶۳ در اهواز به فیض شهادت نائل آمد.

وصیت‌نامه شهید:

تفنگم را بياوريد تا سينه دشمن را سوراخ‌سوراخ كنم كه ديگر تحمل اين همه نامردی و نامردمی را ندارم. آخر مگر اين ملت آزادی‌خواه و حق‌پرست چه كرده است كه اين‌چنين ناجوانمردانه عليه او بسيج گشته‌اند؟ آخر مگر در اين دنيا استقلال و آزادی جرم است كه اين‌چنين ملت‌های آزادی‌خواه را به محاصره اقتصادی و نظامی می‌كشند؟

كفنم را بياوريد تا بپوشم كه خون من از خون حسين (ع) و على (ع) و زهرا (س) به‌خون‌خفته  رنگين‌تر نيست. به جهان‌خواران شرق و غرب بگوييد كه اگر خانه و كاشانه‌ام را به اسارت بريد؛ اگر پول و ثروتی را كه ندارم تاراج كنيد؛ اگر گلوله‌های شما قلبم را سوراخ كند؛ آرزوی شنيدن يک كلمه ضعف و زبونی از دهانم، آرزوى فروختن دينم را به گور خواهيد برد.

به آنها بگویید اگر پيكرم را صدپاره كنيد؛ اگر پاره‌های تنم را به آتش بسوزانيد؛ اگر خاكسترم را در دريا بريزيد؛ از دل امواج خروشان دريا صدايم را خواهيد شنيد كه فرياد می‌زنم: «اسلام پيروز است و منافق نابود است.»

پدر جان! اگر شهيد شدم مرا تشيع جنازه نكنيد كه از روى هزاران شهيدی كه بی‌هیچ تشييع جانشان را در راه انقلاب فدا كرده‌اند شرمنده‌ام. بر روى سنگ قبرم اسمم را ننويسيد چون می‌خواهم همچون دَه‌ها هزار شهيد ديگر گمنام باقی بمانم. اگر خواستيد فقط اين جمله را بنويسيد: «پر كاهی تقديم به آستانه كبريايی الله»

خداحافظ كه من رفتم به اميد خدا در كربلا زيارت می‌كنم و خدمت می‌رسم.

از پدر، مادرم، برادرم و خواهرم خواستارم كه به‌جای عزاداری برايم جشن بگيريد؛ به اميد پيروزی.

خداحافظ

نوید شاهد

انتهای خبر/