به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»، سنت نیک و پسندیده وقف و نذر در آستان قدس رضوی به قدمت عشق و ارادتی است که در دل مردم این آب‌ و خاک به اهل‌ بیت پیامبر (ص) ریشه دوانده است.

بسیاری از انسان‌های خیّر و نیکوکار باهدف کسب توشه‌ای برای آخرت خویش و بهره‌بردن انسان‌های دیگر اموال خود را وقف می‌کنند.

حسن پورچه ۸۵ ساله یک از این واقفان است که با وقف منزل مسکونی خود در جهت ترویج فرهنگ وقف و با هدف خدمت به مردم و کسب توشه‌ای برای آخرت خویش اقدام کرده است.

 وی فرزند سوم خانواده بود و از پنج‌سالگی پدرش را از دست داد و مادرش برای تأمین مخارج زندگی با چرخ قدیمی نخ‌ریسی، روزی پنج سیر با پنبه نخ می‌ریسید و مبلغ ناچیزی دریافت می‌کرد.

پورچه از ۶ سالگی برای کمک به خانواده شروع به کار کرد و گاهی با پای‌ برهنه بر روی خارها و تیغ‌ها راه می‌رفت تا آن‌ها را گلوله، گلوله کند و یا گوسفندهای دامداران را به چراگاه می‌برد و دستمزد ناچیزی دریافت می‌کرد.

 وی با همین دستمزدها بخشی از مخارج زندگی را تأمین می‌کرد و کمک‌حال مادرش بود، هزینه جهیزیه خواهرانش را تأمین و قرض‌های به‌جا مانده را پرداخت کرد.

 پورچه از سن ۱۱ سالگی همراه با پسرعمه‌اش برای فروش اجناس به ورامین می‌رفت، دستمزدهایی که می‌گرفت پس‌انداز می‌کرد و به‌مرور زمان شرایط مالی‌اش رونق گرفت، در کنار کار و فعالیت، محل رفت‌ و آمد و گذرش مسجد بود و آرزو داشت کار خیر انجام دهد.

حالا حسن پورچه یکی از چاوش‌خوانان سرخه است که بخشی از اموال خود را در راه امام رضا (ع) وقف کرده است.

 حسن پورچه در گفتگو با خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت» در خصوص خادم‌یار شدنش، گفت: از وقتی مشغول به کار شدم، سال خمسی تعیین کردم و هرسال خمس پرداخت می‌شد؛ اما از زمان شیوع کرونا مبلغی بابت خمس مالی بدهکار شدم و از این‌ جهت که به کار خیر علاقه‌مند بودم به این فکر افتادم خانه‌ام را وقف امام رضا (ع) و خادمان رضوی کنم.

 این خادم‌یار سرخه‌ای ادامه داد: در وقف اموالم با مخالفت اطرافیان مواجه شدم؛ اما به این مخالفت‌ها اعتنایی نکردم؛ چرا که همه اموال ما برای‌خدا است و صاحب اصلی آن ما نیستیم.

 به گفته پورچه، یک زمین و دو واحد مسکونی وقف خادمان رضوی، امور فرهنگی مانند مجالس قرآن، کارهای خیر و اسکان مبلغان دینی شد.

وی درباره عزاداری ایام محرم در زمان قدیم، بیان کرد: حقیقتی در آن دوران بود، الان نیست، عزاداری در آن دوران از صبح‌گاه در تکیه کلان سرخه (حشمت‌الشگر) بود و هنگام ظهر همه دور نخل جمع می‌شدند و عزاداری می‌کردند، همه مراسم‌ها خیلی باشکوه برگزار می‌شد.

به گفته این خادم‌یار، در زمان کودکی اگر کسی پیراهن مشکی نداشت با ریسمان مشکی دور گردن آن‌ها را می‌بستند که نشان از عزاداری بود.

وی با اشاره به اینکه مراسم‌های روضه‌خوانی نیز از صبح شروع و تا شب ادامه داشت، افزود: همچنین تعزیه‌خوانی در سرخه با حضور اهالی روستای بیابانک و تعزیه‌خوانانی از شمال در محله بیرون‌دژ برگزار می‌شد و همه مردم از کوچک و بزرگ در مراسم‌ها حضور پیدا می کردند.

انتهای خبر/