به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»؛  فعال رسانه‌ای در یادداشتی اختصاصی نوشت: امام موسی کاظم (ع) در یازدهم ذی‌القعده سال 148 هجری قمری در مدینه صاحب فرزند پسر شدند و این فرزند حضرت علی بن موسی‌ الرضا (ع) نام گرفت.

مادر امام رضا (ع) بانویی اهل منطقه «نوبه» بوده و راویان درباره نام این بانو اختلافات بسیاری دارند؛ زیرا در برخی روایات «آروى» نام داشته و لقبش «شُقراء» بوده و در روایات دیگری گفته‌اند نام او نجمه و کنیه‌‌اش امّ‌البنین بوده است.

 همچنین برخی قبایل عرب این بانو را با نام «تکتم» می‌شناختند؛ اما در روایت صریحی آمده که مادر امام رضا (ع) بانویی پاک، پرهیزگار و مطهره به نام نجمه بوده و بعد از ولادت حضرت رضا (ع) او را طاهره نامیدند.

روایتی از قول مادر امام رضا (ع)  نقل شده که گفته است: «هنگام بارداری حضرت به‌ هیچ‌ وجه احساس ثقل حمل در خود نداشتم و زمانی که به خواب می‌رفتم، صدای تسبیح و تمجید حق‌تعالی و ذکر «لااله‌الاالله» را می‌شنیدم؛ اما چون بیدار می‌شدم دیگر صدایی به‌ گوشم نمی‌رسید».

با عنایت امام کاظم (ع) کنیه ابوالحسن به امام رضا (ع) داده شد و حضرت کنیه خویش را به فرزندشان عطا فرمودند و این کنیه مشترک میان پدر و فرزند سبب شد که برخی عرب‌ها امام کاظم (ع) را ابوالحسن اوّل و امام رضا (ع) را ابوالحسن الثانی ‌نامیدند.

حضرت علی بن موسی‌ الرضا (ع) القاب بسیاری دارند؛ اما مشهورترین لقب آن حضرت، رضا بوده که به معنای خشنودی است.

روایتی درباره لقب رضا برای حضرت وجود داشته که امام نهم شیعیان و فرزند امام رضا (ع) به نقل آن پرداخته است، امام محمدتقی (ع) فرمودند: «خداوند پدرم را رضا لقب نهاد؛ زیرا خداوند در آسمان و رسول خدا و ائمه اطهار در زمین از حضرت خشنود بوده‌اند».

لقب دیگر حضرت عالم آل محمد بوده که بسیار هم مشهور است و امام کاظم (ع) به این لقب علاقه‌مند بوده و به فرزندانشان می‌فرمودند: برادر شما علی بن موسی، عالم آل محمد است، زیرا این لقب نشانگر ظهور علم و دانش در حضرت رضا (ع) است.

امام رضا (ع) بیش‌تر سال‌های عمر خویش را در زادگاهشان مدینه  گذرانده و در آنجا ساکن بودند و در جوار مدفن پاک رسول خدا (ص) و اجداد طاهرشان به تبیین معارف دینی و سیره نبوی پرداخته و سبب هدایت مردم بودند.

مردم مدینه  نیز علاقه بسیاری به امام رضا (ع) داشته و حضرت را همچون پدری مهربان برای خود می‌دانستند، در این میان نه‌تنها مردم مدینه بلکه مردم سراسر کشورهای اسلامی از پیروان امام رئوف بودند.

پس از شهادت امام موسی کاظم (ع) در سال ۱۸۳ هجری قمری، امام رضا (ع) امامت را بر عهده‌ گرفتند، با اینکه امامت حضرت رضا (ع) بارها توسط امام موسی کاظم (ع)، اجداد طاهرشان و همچنین رسول اکرم (ص) اعلام شده بود، اما پس از شهادت امام هفتم شیعیان گروهی از اصحاب امام کاظم ‌(ع) از اعتراف به امامت علی بن موسی‌ الرضا (ع) سرباز زده، امامت حضرت را تکذیب و در امامت حضرت موسی بن جعفر (ع) باقی ماندند.

مدت امامت امام رضا (ع) ۲۰ سال بود و ۱۰ سال آن با خلافت هارون‌الرشید، پنج سال با خلافت محمدامین و پنج سال با خلافت مأمون هم‌زمان گشت و سرانجام حضرت در سحرگاه ۲۹ صفر سال ۲۰۳ هجری قمری به دست مأمون لعنةالله به شهادت رسیدند.

یادداشت: کوثر سعیدیان - فعال رسانه‌ای