به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»، شهید «محمدحسین هراتی» سوم فروردین ۱۳۴۲ در شهرستان دامغان دیده به جهان گشود. پدرش زین‌العابدین و مادرش کبرا نام داشت. تا پایان دوره متوسطه درس خواند و دیپلم گرفت. پاسدار بود. بیست و یکم بهمن ۱۳۶۴ در اروندرود با سمت فرمانده گروهان، بر اثر اصابت گلوله به سینه، شهید شد. مزار وی در گلزار شهدای فردوس رضای زادگاهش واقع است.

فرازهایی از وصیت‌نامه شهید:

سلام بر شما که فرزندانتان را برای یاری دین اسلام به میدان جهاد فرستادید

اینجانب محمدحسین، فرزند زین‌العابدین هراتی، متولد ۱۳۴۲ وصیت‌نامه خود را با شهادت به یگانگی خدا که همه از او هستیم و به‌سوی او باز می‌گردیم و با شهادت به ختم رسل محمد بن عبدالله (ص) و جانشینانش از حضرت علی (ع) تا خاتم آن‌ها حضرت بقیه الله، آقا امام‌زمان (عج) که امید همه محرومان جهان است، آغاز می‌کنم.
با درود و سلام بر امام خمینی (ره) که چراغ هدایت را در پیش روی ما روشن کرد و ما را به وادی عاشقان کشاند. سلام بر شما‌ ای پدران و مادران گرامی شهدا! که در دامان پاک خود علی‌اکبرها، علی‌اصغر‌ها و قاسم‌ها را پرورش دادید و برای یاری دین اسلام به میدان‌های جهاد فرستادید؛ آفرین بر شما که در آن دنیا جلوی روی حضرت فاطمه (س) و حضرت زینب (س) سربلند هستید.

لذت ماندن یک‌لحظه در جبهه را به یک‌عمر در پشت‌جبهه نمی‌دهم

پدر و مادر عزیزم! می‌دانم که در زندگی، زحمت زیادی برایم کشیده‌اید و من اصلاً نتوانستم زحمت‌های شما را جبران کنم. امیدوارم مرا عفو کنید و خداوند ثواب زحمت‌های شما را بدهد. من برای جهاد در راه خدا و با آگاهی به جبهه آمده‌ام. والله قسم! لذت ماندن یک‌لحظه در جبهه را به یک‌عمر در پشت‌جبهه نمی‌دهم. انسان تا به این دیار نیاید، قدر نعمت را نمی‌داند. همان‌طور که امام فرمودند: «جنگ یک نعمت است.» ما به‌وضوح می‌بینیم که این جنگ، یک نعمت است.
اگرچه ما شهدای زیادی دادیم، اما خون این شهدا باعث به خروش آمدن ملت‌ها می‌شود و انقلاب ما سریع‌تر به کشور‌های دیگر صادر و احکام قرآن در جهان پیاده می‌شود. به نظر من انسان به دنیا آمد که احکام خدا را روی زمین اجرا کند و آن قدر رشد کند که به جز خدا نبیند. شهدای ما آن قدر رشد کردند که دست از همه چیز کشیدند و عاشقانه به دیدار الله رفتند.

امیدوارم خدا هرچه سریع‌تر، شب وصال ما را برساند

این نکته را هم لازم می‌دانم بگویم، لشکریان آقا امام‌زمان (عج) واقعاً به جز خدا هیچ‌چیزی را نمی‌بینند. زمانی که به عملیات نزدیک می‌شوند و خبر را به آن‌ها می‌دهند، از شوق دیدار خدا گریه می‌کنند. آیا دیده‌اید جوانی را که‌ می‌خواهد عروسی کند، چگونه سرووضع خود را مرتب می‌کند؟ حنا می‌بندد و عطر به خودش می‌زند. آن‌ها هم یعنی عاشقان الله، شب شهادتشان را شب عروسی می‌دانند.
این وصیت‌نامه را دو شب‌مانده به عملیات دارم می‌نویسم. همه خودمان را آماده کردیم و منتظر شب موعود هستیم. امیدوارم که خدا هرچه سریع‌تر شب وصال ما را برساند. چه خوش سعادتی است، دیدار عاشق با معشوق و زمانی هم که زیر آتش تیربار قرار می‌گیرند، می‌گویند: «دارند نقل‌ونبات روی سرمان می‌ریزند.» این فکر‌ها با افکار مادی‌گرا که غرق در مادیات شده‌اند، جور در نمی‌آید. آن‌ها نمی‌توانند چنین گفته‌هایی را تحلیل کنند. آفرین بر شما مادران قهرمان! زمانی که فرزندانتان را می‌آورند، [می‌گویید]: «رَبَّنا تَقَبّل مِنّا.»

ادامه‌دادن راه شهدا، دل‌کندن از خانه، زندگی، فرزند و جاه و مقام است

شما ملت شهیدپرور! باید ادامه‌دهنده راه شهدا باشید، چون الان عده محدودی هستند که کار جنگ را می‌چرخانند. خدای‌ناکرده از کارتان خسته نشوید و به شهید خود افتخار کنید، زیرا دنیا فانی و زودگذر است.
شما‌ ای انسان‌های بی‌تفاوت جامعه! فقط شعار ندهید. زمانی که جنازه شهیدی را‌ می‌آورند، تابوت آن‌ها را می‌گیرید و می‌گویید: «شهیدان زنده‌اند الله‌اکبر و یا شهیدم! شهیدم! راهت ادامه دارد.» ادامه‌دادن راه شهدا دل‌کندن از خانه، زندگی، فرزند و جاه و مقام است. اسلحه به زمین افتاده او را بردارید و به جبهه‌ها بروید.

نمازجمعه، چشم دشمن را کور می‌کند

صحبتی با خانواده خودم دارم: اگر شما شهید دادید، در راه خدا دادید و منتی هم سر مردم نداشته باشید و یا طلب زیادی سر بنیاد شهید. سعی نکنید اسم کوچه، مدرسه یا مؤسسه‌ای را به نام شهیدان بگیرید، چون ارزش خون شهدا از این چیز‌ها بیشتر است. به ملت عزیز توصیه می‌کنم مساجد را پر نگه دارند؛ مخصوصاً نمازجمعه‌ها را، چون در این صورت چشم دشمن کور می‌شود.

خواهرم! حجاب را حجاب را فراموش نکنید

خواهرم! حجاب را حجاب را فراموش نکنید و برادرم تقوا را. اگر در زندگی هر بدی از من دیده‌اید حلالم کنید. به دوستان و آشنایان توصیه می‌کنم قدری به خودشان بیایند تا خدای‌ناکرده در دام شیطان گرفتار نشوند. اگر شهید شدم، مرا در فردوس رضای دامغان در کنار شهدا دفن کنید. از برادرانم‌ می‌خواهم، پدر و مادر را بیشتر دلداری بدهند. خوشا به حال آن‌هایی که در این راه بروند.