بحران هویت دانشجو–معلم مهم‌ترین چالش دانشجویان دانشگاه فرهنگیان

یکی از دانشجویان دانشگاه فرهنگیان استان سمنان در گفتگو با خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت» مهم‌ترین دستاورد دوران تحصیل خود را «رشد اجتماعی» دانست و گفت: برخلاف تصور عموم که دانشگاه را ادامه مدرسه و صرفاً محل آموزش درسی می‌دانند، بخش عمده‌ای از شخصیت و مهارت‌های اجتماعی افراد در همین دوره دانشگاهی شکل می‌گیرد.

مائده اسفندیار با اشاره به تجربه‌های شخصی خود افزود: پیشرفت من در دانشگاه بیشتر نتیجه حضور در اجتماع، شبکه‌سازی، تعامل با دیگران و آموختن رفتارهای یک شهروند مدنی بود؛ موضوعاتی که در مدرسه کمتر به آن پرداخته می‌شد اما در دانشگاه به‌تدریج در شخصیت دانشجو نهادینه می‌شود.

وی با تأکید بر ضرورت نیازسنجی متناسب با «بوم هر دانشگاه» گفت: محیط دانشگاه فرهنگیان ویژگی‌های خاص خود را دارد و از آنجا که مسیر شغلی دانشجو از پیش مشخص است، تقویت مهارت‌های حرفه‌ای و اجتماعی در این دانشگاه اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.

این دانشجو تصریح کرد: دانشجوهای دانشگاه فرهنگیان قرار است حداقل سی سال آینده در کلاس درس فعالیت کنند. بنابراین مهارت‌هایی که باید در سال‌های اول تدریس به آن‌ها مجهز باشند، باید در همان دوران دانشجویی تقویت شود؛ در حالی‌که بعضی از این نیازها هنوز در واحدهای آموزشی یا کارورزی پاسخ کافی نمی‌گیرد.

به گفته وی، هرچند اقدامات آموزشی و عملی در دانشگاه وجود دارد، اما برای پیوند کامل آموزش با نیازهای واقعی معلمان آینده، جای کار بیشتری باقی است. 

این دانشجو تأکید کرد: به نظرم با همت خود دانشجوها و با انعطافی که بدنه دانشگاه می‌تواند نشان دهد، امکان ایجاد اصلاحات و بهره‌گیری بهتر از این فضا فراهم است.

اسفندیار با تشریح وضعیت آموزشی و رفاهی این مرکز، مهم‌ترین چالش‌ها را کمبود فضای فیزیکی، فرسودگی زیرساخت‌ها و عدم تناسب شرایط دانشگاه با سطح علمی دانشجویان عنوان کرد.

وی با اشاره به جمعیت محدود دانشگاه گفت: دانشگاه فرهنگیان در سمنان با دو پردیس، مجموعاً کمتر از تا هزار و ۵۰۰ دانشجو دارد و جمعیت آن حتی به اندازه یک دانشکده در دانشگاه‌های بزرگ هم نیست؛ اما این کوچک‌بودن نباید باعث شود دانشجو کم‌اهمیت تلقی شود یا دانشگاه در اولویت‌های پایین قرار بگیرد.

این دانشجو با یادآوری اینکه در سال‌هایی دانشگاه فرهنگیان رتبه‌های برتر کنکور را جذب می‌کرد، افزود: دانشجوی رتبه تک‌رقمی هم وارد فرهنگیان شده است. حالا کنکور معیار کاملی برای نخبگی نیست، اما با همین معیار، سطح علمی ورودی‌ها بالاست. بااین‌حال امکانات دانشگاه و فضای دانشجویی اصلاً با این سطح هماهنگ نیست.

وی، یکی از مهم‌ترین مشکلات را وضعیت فیزیکی دو پردیس عنوان کرد و افزود: پردیس شهید رجایی به‌شدت فرسوده است؛ از تخریب فضا گرفته تا ریزش سقف. پردیس الزهرا هم بسیار کوچک است و ظرفیت خوابگاه‌ها و کلاس‌ها پاسخگوی جمعیت نیست. 

به گفته اسفندیار، فضای آموزشی پردیس نیز کافی نیست و پیداکردن یک کلاس خالی تقریباً غیرممکن است و برنامه‌های آموزشی فشرده‌اند و گاهی حتی برای دوره‌های آموزشی خود دانشگاه باید کتابخانه یا بخش‌های دیگر را خالی کنیم. 

این دانشجو با بیان اینکه یک پردیس با ۵۰۰ دانشجو فقط ۶ یا ۷ کلاس دارد، اظهار کرد: پردیس الزهرا هم اساساً در یک مدرسه استیجاری فعالیت می‌کند و اگر آموزش‌ و پرورش آن را پس بگیرد، دانشگاه عملاً بدون مکان می‌ماند.

اسفندیار همچنین رابطه استاد و دانشجو را یکی از مسائل جدی فرهنگیان دانست و گفت: دانشجومعلم‌ها در واقع همکار آینده استادان هستند، اما نوع تعامل در برخی موارد حتی پایین‌تر از یک رابطه معمول استاد و دانشجوست؛ گاهی رفتارها شبیه رابطه معلم و دانش‌آموز است که این نگاه درست نیست و به فضای حرفه‌ای دانشگاه آسیب می‌زند.

وی به چالش‌های کشوری نیز اشاره کرد و افزود: دانشگاه فرهنگیان در سطح کلان دائماً زیر فشار و هجمه است و طبق اسناد بالادستی, این دانشگاه اساساً دانشگاه وزارت آموزش‌ و پرورش و مرکز تربیت‌معلم کشور است، اما در افکار عمومی بیشتر به‌عنوان یک دانشگاه معمولی دیده می‌شود و همین باعث شده اهمیت جنبه تربیت‌معلم، که جایگاه ویژه‌ای دارد، کمرنگ شود.

این دانشجو موضوع افزایش سقف سن ورودی دانشگاه فرهنگیان را نیز از مسائل بحث‌برانگیز سال‌های اخیر دانست و گفت: این تصمیم با وجود ارائه نظرهای کارشناسی، بیشتر تحت فشارهای اجتماعی و برای جبران کمبود نیرو مطرح شده است.

اسفندیار عنوان کرد: در حالی‌ که کیفیت آموزش در مدارس وابسته به معلمانی است که بتوانند با نسل جدید ارتباط مؤثر بگیرند و یک معلم جوان با ظاهر و ارتباطات متناسب، می‌تواند نقش مهمی در جذب و همراه‌کردن دانش‌آموز داشته باشد.

وی هشدار داد: بعضی تصمیم‌ها فقط افق پنج‌ساله را می‌بینند و ظاهراً مسئله را حل می‌کنند، اما در عمق ماجرا آسیب بیشتری ایجاد می‌شود که امیدواریم تصمیمات نهایی به ضرر نسل‌های آینده تمام نشود.

اسفندیار با انتقاد از کم‌توجهی به هویت «دانشجو–معلم»، آن را مهم‌ترین چالش امروز دانشگاه فرهنگیان در سطح کشور دانست و گفت: در تمام مسائل مطرح‌شده درباره فرهنگیان، یک بُعد مشترک وجود دارد و آن هم بحران هویت دانشجو–معلم است.

این دانشجو با تأکید بر جایگاه ویژه شغل معلمی افزود: همه می‌دانیم وضعیت معیشتی معلمان مطلوب نیست، بنابراین کسی که وارد این حرفه می‌شود یا از سر عشق و علاقه آمده، یا دغدغه تربیت بچه‌ها را داشته است، اما نباید اجازه دهیم تقدس و ارزش این شغل کمرنگ شود.

وی با اشاره به برداشت یک‌بعدی جامعه از نقش معلم اظهار کرد: خانواده‌ها اغلب فقط بخش آموزشی را از معلم مطالبه می‌کنند.

به گفته این دانشجو، تربیت نسل جدید چندبُعدی است و اگر هویت تربیتی معلم نادیده گرفته شود، جامعه هم نقش خود را فراموش می‌کند و در زمان‌های حساس همه مسئولیت‌ها را به دوش معلم می‌اندازد.

اسفندیار با بیان اینکه این چالش حتی در فضای دانشگاهی نیز دیده می‌شود، اظهار کرد: در خود دانشگاه فرهنگیان، آخرین چیزی که به آن توجه می‌شود هویت دانشجو–معلم است، این مشکل فقط مختص فرهنگیان نیست، اما در سطح کلان کشور پررنگ‌تر است.

وی یکی از نمونه‌های این بی‌توجهی را بحث افزایش سقف سن پذیرش در دانشگاه فرهنگیان دانست و گفت: می‌گویند فردی که لیسانس دارد یا سابقه کار دارد نمی‌تواند وارد فرهنگیان شود، یعنی عملاً باید تا ۳۰ سال دنبال کسی بگردیم که نه درس خوانده، نه تجربه کاری دارد و نه نقشی در اجتماع داشته است.

این دانشجو با بیان اینکه این نگاه هویت معلمی را تضعیف می‌کند، اظهار کرد: اگر قرار است نسل آینده را بسپاریم به معلمان، باید بهترین‌های جامعه را انتخاب کنیم.

به گفته اسفندیار، تقویت هویت دانشجو–معلم باید در همه ابعاد دانشگاهی از جمله شیوه تعامل استاد و دانشجو نیز دیده شود که در بسیاری موارد، نوع برخورد استادان با دانشجوها شبیه رابطه معلم و دانش‌آموز است که این موضوع باید اصلاح شود.

این دانشجو همچنین بر نقش فعالیت‌های دانشجویی و تشکلی در احیای هویت معلمی تأکید کرد و گفت: تمام فعالیت‌های تشکلی باید حول این محور باشد که دانشجو بداند در چه جایگاهی ایستاده و به هویت خود افتخار کند.

وی خاطرنشان کرد: تا زمانی که هویت دانشجو–معلم در دانشگاه و جامعه جدی گرفته نشود، نمی‌توان انتظار داشت آموزش‌ و پرورش در تربیت نسل آینده نقش واقعی خود را ایفا کند.

کمبود بودجه و تجهیزات، ظرفیت دانشگاه ملی مهارت را هدر می‌دهد

یک دانشجوی دانشگاه ملی مهارت در گفتگو با خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت» با گلایه از شرایط رفاهی و آموزشی این مرکز آموزشی، مجموعه‌ای از مشکلات مستمر دانشجویان را تشریح کرد و خواستار توجه جدی مسئولان سازمان مرکزی مهارت و مدیران استانی شد.

محدثه علیپور با بیان اینکه برای حدود ۲۰۰ نفر فقط یک اتاق مطالعه داریم، اظهار کرد: دانشجویان هنر برای کارهای عملی ابزار و رنگ با خود می‌آورند و فضای مطالعه عملاً مختل می‌شود که این مسئله مستقیماً کیفیت تحصیل را پایین می‌آورد.

به گفته وی، دانشجویان در سال‌های گذشته برای درس ورزش مجبور بودند با هزینه شخصی به سالن پیام‌نور بروند و اکنون هم فضای ورزشی مخصوص دانشگاه وجود ندارد.  

این دانشجو عنوان کرد: باشگاه کوچکی داخل دانشگاه ساخته‌اند که قرار است افتتاح شود، اما فضای آن‌قدر محدود است که اگر پنج نفر بخواهند از یک دستگاه استفاده کنند باید ساعت‌ها منتظر بمانند.  

علیپور با اشاره به اینکه ورودی‌ دانشگاه زیاد شده و بیش از ۷۰۰ دانشجو داریم، اما تعداد کلاس‌ها پاسخگو نیست، بیان کرد: برای رشته‌های گرافیک و معماری هم کارگاه‌های موجود نه استاندارد هستند و نه تجهیز شده؛ میزهای طراحی مناسب نیست و حتی احتمال ریختن رنگ روی کاغذ زیاد است.  

وی با اشاره به اینکه دانشجو برای تمرین باید به بیرون از دانشگاه برود و هزینه اضافی بپردازد، بیان کرد: نبود استودیو مستقیماً روی توانایی عملی دانشجو اثر می‌گذارد.

علیپور با اشاره به ظرفیت تولید محصولات هنری گفت: دانشجوها کارهای باکیفیت تولید می‌کنند؛ اما چون مردم اجازه ورود به دانشگاه را ندارند، بازارچه‌ها مشتری ندارد و عملاً بی‌اثر می‌شود. اگر این بازارچه‌ها در سطح شهر برگزار شود، هم درآمد و هم انگیزه برلی دانشجو ایجاد می‌شود.

این دانشجو که چهار سال سابقه تحصیل در سمنان دارد، با اشاره به مقررات اسکان گفت: دانشجوی کاردانی فقط یک سال و کارشناسی دو سال می‌تواند از خوابگاه ملکی استفاده کند و بعد از آن مجبور به خوابگاه بیرون هستیم.

وی با انتقاد از نبود یک مکان ساده برای استراحت در دانشگاه افزود: نمازخانه فقط تا پایان ساعت اداری باز است. وقتی بین کلاس‌ها دو سه ساعت وقفه داریم، هیچ فضایی برای نشستن و استراحت وجود ندارد.

علیپور با بیان اینکه دانشگاه هیچ خوابگاه یا پانسیون اختصاصی بیرون از مجموعه ندارد، اظهار کرد: دانشجویانی که دوره تحصیلشان تمام می‌شود، مجبورند خانه اجاره کنند یا از خوابگاه دانشگاه‌های دیگر استفاده کنند؛ در حالی که گرفتن خوابگاه از دانشگاه‌های سراسری تقریباً ناممکن است چون ظرفیت خودشان هم تکمیل است.

به گفته این دانشجو، فضای فیزیکی خوابگاه خوب است، اما امکانات رفاهی متناسب با جمعیت نیست. در یک طبقه با ۶۰ تا ۷۰ دانشجو، تعداد سرویس‌های بهداشتی، حمام و آشپزخانه کافی نیست.

علیپور درباره وضعیت خوابگاه‌های غیردانشگاهی گفت: قیمت خوابگاه‌های بیرون آن‌قدر بالا رفته که تفاوتی با اجاره خانه ندارد، دانشجو باید ماهی دو میلیون و خرده‌ای برای یک اتاق بدهد.

این دانشجو با بیان اینکه ساعت ورود خوابگاه ابتدا ۷ شب بود، گفت: بعد به ۷:۳۰ و اکنون به ۸:۳۰ رسیده؛ اما هنوز هم دانشجو برای انجام کارهای شخصی با محدودیت مواجه است. دانشجو در فاصله ۸ تا ۸:۳۰ واقعی امکان استفاده از فضای شهر را ندارد.

وی با بیان اینکه این مشکل در روزهای تعطیل شدیدتر است، افزود: دانشجوی خوابگاهی فقط سه ساعت می‌تواند بیرون بماند. اگر کسی بخواهد برای کار فرهنگی به کتابخانه مرکزی شهر برود یا فقط برای تفریح از محیط دانشگاه خارج شود، مجبور است بعد از سه ساعت برگردد و دوباره خروج بزند. 

علیپور درباره وضعیت تغذیه نیز گفت: دانشجویان خوابگاه بیرون حق استفاده از سلف شب را ندارند، چون سلف شام مخصوص خوابگاه ملکی است. بنابراین دانشجو باید هزینه مواد غذایی را به‌صورت جداگانه پرداخت کند و همین موضوع هزینه‌های تحصیل را باز هم بالا می‌برد.

وی با اشاره به برخی تغییرات در سلف گفت: غذا کمی بهتر شده و نوشیدنی، ماست و ترشی اضافه شده، اما سالاد وضعیت بهداشتی مناسسبی ندارد؛ با وجود این شرایط، بسیاری از دانشجوهای خوابگاهی به‌جای رزرو، خودشان غذا درست می‌کنند.  

این دانشجو با اشاره به ناهماهنگی در سلف ادامه داد: اگر روز شنبه برای ناهار برویم، ظرف کم می‌آید و باید در صف بایستیم تا ظرف‌ها شسته و برگردانده شود.

علیپور در ادامه بیان کرد: دانشگاه به دانشجویان صبحانه نمی‌دهد؛ این مسئله در همه واحدهای ملی مهارت وجود دارد، در حالی که هزینه صبحانه را خود دانشجو پرداخت می‌کند.

وی درباره رابطه استاد و دانشجو نیز افزود: بسیاری از استادان دانشگاه ملی مهارت علاوه بر تدریس، در حوزه‌های تخصصی خود شرکت تبلیغاتی یا شرکت IT دارند. تا حدی جا افتاده که کنار دست دانشجو باشند و برای او امکان کارآموزی یا فعالیت پاره‌وقت ایجاد کنند، اما این ظرفیت هنوز به‌اندازه کافی فعال نیست.  

علیپور در ادامه عنوان کرد: دانشجوها توانمند و ایده‌پرداز هستند و اگر همکاری واقعی شکل بگیرد، هم رزومه ساخته می‌شود، هم درآمد و هم امکان چاپ مقاله باکیفیت وجود دارد.  

به گفته وی، ثبت مقاله برای خود دانشجو در این دانشگاه سخت است و حتی برخی استادان هم برای ثبت مقاله یا هیئت علمی شدن با چالش‌های غیرضروری مواجه‌اند.

این دانشجو با انتقاد از وضعیت کار پاره‌وقت در دانشگاه گفت: در امور دانشجویی و آموزش از دانشجو به‌عنوان نیروی کار استفاده می‌شود، اما دستمزد ساعتی که می‌دهند ۱۵ هزار تومان است؛ آن‌ هم با تأخیر. این روی دلگرمی دانشجو تأثیر منفی دارد.

علیپور با بیان اینکه رشته‌های هنری هزینه بالایی دارد و دانشجو باید برای هر درس متریال مخصوص تهیه کند، گفت: دانشجو اغلب مجبور می‌شود در فروشگاه لباس یا لوازم آرایشی کار کند، در حالی‌ که این شغل‌ها هیچ ارتباطی با تحصیلش ندارد و دانشجو باید بتواند در شرکت‌های تبلیغاتی یا محیط‌های مرتبط کارآموزی کند تا هم رزومه بسازد و هم رشد کند.

وی تأکید کرد: دانشگاه قراردادهای مختلفی با ارگان‌ها برای کارآموزی و اشتغال بسته است، اما تاکنون ندیدم دانشجویان به‌طور عمومی از این ظرفیت‌ها بهره‌مند شوند. شاید تعداد کمی استفاده کرده‌اند، اما مشکل اشتغال هنوز برای بسیاری از دانشجوها جدی است.

این دانشجو با تأکید بر اینکه بسیاری از مشکلات مطرح‌شده با برنامه‌ریزی و مدیریت قابل حل است، افزود: دانشگاه ملی مهارت ظرفیت‌های خوبی دارد، اما تا زمانی که ارتباط استاد و دانشجو تقویت نشود، فرصت‌های کارآموزی واقعی فعال نشود و مشکلات رفاهی برطرف نشود، بخش زیادی از توان دانشجویان هدر می‌رود.

این دانشجو با اشاره به کمبود فضا برای برگزاری رویدادها گفت: برای جمعیت ۲۰۰ نفره دانشجویان، سالن مناسبی وجود ندارد و یک سالن همایش با ظرفیت حدود ۱۰۰ نفر از ترکیب یک کلاس و بخشی از کتابخانه ساخته شده است. برای جشن ورودی‌ها مجبور شدیم مراسم را خارج از دانشگاه و در کتابخانه مرکزی برگزار کنیم.

علیپور با بیان اینکه دانشگاه هیچ مینی‌بوس یا ماشین اداری برای بازدیدهای علمی ندارد، اظهار کرد: حتی اگر فقط ۱۵ تا ۲۰ دانشجو بخواهند برای یک بازدید بروند، برنامه لغو می‌شود که این موضوع باعث شده بسیاری از برنامه‌های آموزشی از بین برود.

وی تصریح کرد: دانشگاه ملی مهارت قبلاً زیرمجموعه آموزش‌ و پرورش و آموزش عالی بود اما حالا زیرنظر وزارت علوم قرار گرفته؛ با این حال میزان تخصیص بودجه با سایر دانشگاه‌ها قابل مقایسه نیست.

به گفته این دانشجو، دانشجویان رشته‌های هنر، آی‌تی و نرم‌افزار به دلیل کمبود تجهیزات امکان نقش‌آفرینی واقعی در حوزه تخصصی‌شان را از دست داده‌اند.

علیپور با اشاره به فرهنگ کارآفرینی در دانشگاه گفت: استادان قبول دارند که برای دانشجو ظرفیتی رسمی برای استخدام وجود ندارد و دانشجو باید کارآفرین شود، اما کارآفرینی سرمایه اولیه می‌خواهد.

وی با تأکید بر اینکه اصلاح این روند ضروری است، گفت: دانشجوی این دانشگاه ظرفیت بالایی دارد، اما محدودیت‌ها و کمبودها اجازه نمی‌دهد این ظرفیت شکوفا شود. امیدواریم مسئولان صدای دانشجوها را بشنوند.

این دانشجو افزود: دانشجوهای غیربومی واقعاً شرایط سختی دارند و امیدواریم روند انتقالی و مهمانی کمی تسهیل شود تا دانشجو بتواند بدون استرس ادامه تحصیل بدهد.

وعده خوابگاه ۵۰۰ نفره هنوز روی کاغذ است

یکی از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی سمنان در گفتگو با خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت» با اشاره به تجربه‌های شخصی خود در ترم جاری، مهم‌ترین دستاورد حضور در این دانشگاه را «رشد اجتماعی و شخصیتی» عنوان کرد و گفت: اگرچه روابط اجتماعی‌ام قبل از ورود به دانشگاه هم مناسب بود، اما فضای دانشگاه باعث شد این توانایی‌ها را در حوزه‌های اجتماعی، ورزشی و فرهنگی گسترش بدهم.

زهرا رجبی در ادامه افزود: دانشگاه سکوی پرتاب است؛ اما پیدا کردن این پله‌های رشد بر عهده خود دانشجوست.

وی، کارآموزی در بیمارستان و حضور در برنامه‌های فرهنگی دانشگاه را از مهم‌ترین تجربه‌های دوره تحصیل خود دانست و ادامه داد: آموزش در علوم پزشکی هم علمی و هم عملی است.

به گفته این دانشجو، کیفیت بخش نظری خوب است، اما انتظار می‌رود در درس‌های تخصصی، اساتید باتجربه بیشتری حضور داشته باشند که گاهی ورود دانشجویان ارشدِ طرح به‌عنوان مدرس، به کیفیت آموزش آسیب می‌زند.

رجبی درباره کیفیت بخش عملی نیز تصریح کرد: آموزش در بیمارستان انجام می‌شود، ارتباط با بیمار و انتقال علم به عمل اهمیت زیادی دارد که اگر آموزش علمی درست و اصولی نباشد، دانشجو در عمل دچار لغزش می‌شود.

وی همچنین عنوان کرد: در برخی درس‌ها مانند آناتومی، ادغام آموزش نظری، عملی و کارآموزی وجود دارد، اما در بسیاری از درس‌های دیگر چنین یکپارچگی دیده نمی‌شود.

این دانشجو همچنین به خلأ مهارت‌های کاربردی در نظام آموزشی اشاره کرد و گفت: مهارت‌هایی مانند مدیریت مالی، مهارت ارتباطی، مدیریت ذهن و روان برای آینده شغلی ما ضروری است، اما در دانشگاه هیچ کارگاه یا آموزش جدی درباره آن‌ها ارائه نمی‌شود.

رجبی تأکید کرد: دانشجوی علوم پزشکی با استرس‌های مداوم تحصیلی روبه‌روست و قرار است فردا وارد محیط‌های حساس کاری شود، پس ضروری است دانشگاه از همین حالا مهارت مدیریت روان و ذهن را آموزش دهد تا دانشجو در آینده دچار آسیب نشود.

وی با انتقاد از وضعیت رفاهی خوابگاه‌ها، مهم‌ترین مشکل این روزهای دانشجویان را کمبود زیرساخت و مدیریت ناکارآمد در حوزه اسکان عنوان کرد و گفت: خوابگاه‌های گلستان و بوستان با مشکلات اساسی مواجه‌اند.

این دانشجو با اشاره به اینکه در خوابگاه گلستان که ویژه دانشجویان پزشکی است، فقط یک اتاق مطالعه برای کل ساختمان وجود دارد، بیان کرد: ظرفیت میزها بسیار محدود است و دانشجویان برای مطالعه مجبور می‌شوند به خوابگاه بوستان، حیاط در هوای سرد، یا واحد فرهنگی محوطه مراجعه کنند.

وی افزود: با افزایش ظرفیت رشته‌های پزشکی، دندان‌پزشکی و داروسازی، بخشی از فضای خوابگاه‌های پیراپزشکی هم به این دانشجویان اختصاص یافته و همین موضوع باعث نارضایتی و کمبود فضا شده است.

این دانشجو درباره سیاست‌های اخیر دانشگاه گفت: امسال برای اینکه دانشجویان پزشکی در خوابگاه بمانند، ظرفیت پانسیون را به آن‌ها اختصاص دادند و دانشجویان پیراپزشکی را نگه داشتند، اما حالا قرار است دوباره آن‌ها را بیرون کنند.

رجبی با اشاره به قدمت دانشگاه ادامه داد: سال‌هاست این خوابگاه‌ها ساخته شده‌اند. سؤال ما این است: چرا تا امروز خوابگاه جدیدی ساخته نشده؟ چرا فقط به فکر توسعه پانسیون بوده‌اند؟ حتی از مسئولان قبلی شنیده‌ایم که گفته‌اند: اگر دانشجو را نبریم پانسیون، پول خوابگاه را از کجا تأمین کنیم؟

این دانشجو نسبت به نحوه هزینه‌کرد درآمدهای دانشگاه نیز انتقاد کرد و گفت: امسال بیش از ۲۰۰ دانشجوی بین‌الملل پذیرش شده‌اند؛ با همان اساتید و زیرساخت‌ها، اما با دریافت هزینه‌های بسیار بالا. چرا این درآمد در ارتقاء رفاه دانشجویان خرج نمی‌شود؟

وی با اشاره به حادثه سرخه که منجر به جان‌باختن سه دانشجو و آسیب جسمی و روحی تعدادی دیگر شد، گفت: بعد از آن حادثه، همه این مشکلات دوباره جدی‌تر مطرح شده‌اند و بسیاری از مسائل زیرساختی و رفاهی نادیده گرفته شده‌اند.

این دانشجو با انتقاد از طرح‌های مطرح‌شده درباره بازگشت برخی دانشکده‌ها به سرخه، این تصمیم را «پاک کردن صورت‌مسئله» دانست و گفت: ما را به مجتمع ابن‌سینا منتقل کردند؛ اما اکنون دوباره صحبت از بازگشت به سرخه مطرح است.

وی عنوان کرد: در ظاهر گفته می‌شود بازگشتی در کار نیست، اما خبرها نشان می‌دهد مردم سرخه با پیگیری، جمع‌آوری امضا و ارائه سند، خواستار حضور دانشجویان در آن شهر هستند.

رجبی با اشاره به مشکلات زیرساختی افزود: خیابان روبه‌روی دانشکده بسیار باریک بود و رفت‌ و آمد کامیون خطرساز بود و خوابگاه پسران در آن منطقه بارها با مشکل آب شرب رو به‌ رو می‌شد.

این دانشجو با بیان اینکه دانشجویان تمایلی به بازگشت ندارند، ادامه داد: ساختمان در نقطه‌ای دورافتاده بود و پایان کلاس‌ها باید تا دو ساعت منتظر تاکسی می‌ماندیم.

به گفته رجبی، شهر سرخه حتی یک بیمارستان ندارد و کارآموزی‌ها، خرید و تمام نیازهای دانشجو در سمنان است، بنابراین رفت‌ و آمد نه‌تنها کم نمی‌شود بلکه خطرات نیز باقی می‌ماند.

وی اظهار کرد: همان‌طور که اکنون نیمی از کلاس‌ها در مجتمع و نیمی در محل دیگر برگزار می‌شود، همین مدل را می‌توان در یک دانشکده جدید کنار دانشگاه اجرا کرد.

این دانشجو با تأکید بر اینکه دانشجویان به‌شدت مخالف بازگشت به دانشکده سرخه هستند، اظهار کرد: برخی خانواده‌ها حتی گفتند حاضرند دانشجو را مهمان کنند اما او به سرخه نرود. حادثه تلخ گذشته که منجر به آسیب ۱۳ دانشجو و درگیری ۱۳ خانواده شد، نباید دوباره تکرار شود.

رجبی با اشاره به اینکه دانشجویان نمی‌خواهند با بازگشت به آن فضا، خاطرات تلخ زنده شود، بیان کرد: بهترین تصمیم این است که دانشکده پرستاری فعلی به دانشکده پیراپزشکی تبدیل شود تا مسئله برای همیشه حل شود.

وی مقایسه‌ای میان دانشگاه سمنان و دانشگاه علوم پزشکی انجام داد و افزود: دانشگاه سمنان یک کتابخانه بزرگ در محوطه دارد و فضا کاملاً استاندارد است؛ اما در دانشگاه علوم پزشکی بعد از این همه سال، هنوز کلاس‌هایی داریم که چراغی ندارند و زیرزمین‌هایی که هیچ آنتنی ندارد.

این دانشجو امنیت محیط خوابگاه را نیز یکی از نگرانی‌های جدی عنوان کرد و گفت: شب‌‌ها به‌خاطر تاریکی کسی جرأت نمی‌کند تنها در خیابان خوابگاه علوم پزشکی عبور کند؛ چون محوطه نور مناسب ندارد.

رجبی به مشکلات دیگر همچون کمبود تجهیزات ورزشی برای دانشجویان اشاره کرد و خواستار رسیدگی فوری مسئولان شد.

وی با انتقاد از وضعیت رفاهی، آموزشی و ساختاری این دانشگاه، مجموعه‌ای از مشکلات دانشجویان را تشریح کرد و گفت: در بسیاری از شهرها مانند تهران، مسیر شغلی رشته‌های علوم پزشکی مشخص است؛ اما برای رشته‌هایی مثل ما، داشتن رزومه قوی ضروری است.

به گفته رجبی، انتظار می‌رود دانشگاه فرصت‌های لازم برای ایجاد رزومه، کار دانشجویی و فعالیت علمی در بیمارستان‌ها را فراهم کند، نه اینکه در برخی مواقع مانع کار دانشجویی شود.

این دانشجو درباره وضعیت رشته پرتوشناسی نیز اظهار کرد: با وجود اینکه پرتوشناسی نسبت به برخی رشته‌های پیراپزشکی سطح قبولی بالاتری دارد، اما برخلاف پرستاری و اتاق عمل، هیچ نظام صنفی یا ساختار رسمی برای پیگیری مطالبات دانشجویان و تکنولوژیست‌های رادیولوژی وجود ندارد.

وی با اشاره به مسئولیت‌پذیری و شرایط سخت کاری دانشجویان رادیولوژی ادامه داد: پرستاران مزایای مشخصی مثل ضریب شب‌کاری دارند، اما ما که در معرض اشعه هستیم و هیچ امتیاز مشخصی نداریم.

رجبی تصریح کرد: خواسته‌مان این است که حقوق و مزایای مرتبط با شرایط پرخطر رشته‌مان، متناسب با تورم و سختی کار دیده شود.

این دانشجو همچنین بخش قابل توجهی از مشکلات رفاهی را مربوط به خوابگاه‌ها و فضاهای ورزشی دانست و گفت: برای سالن بدنسازی وسایل خریداری شد، اما بدون اینکه فضا آماده باشد که اکنون تجهیزات در سالن خوابگاه خاک می‌خورد و مسئولان تازه به فکر انتقال آن‌ها به مکانی خارج از خوابگاه افتاده‌اند.

وی افزود: حدود دو ماه سالن ورزشی بدون چراغ بود و من که عضو تیم المپیاد ورزشی‌ام، نتوانستم تمرین کنم و عملاً از مسابقات بازماندم.

رجبی درباره وضعیت خوابگاه‌ها اظهار کرد: ظرفیت خوابگاه‌ها به‌شدت افزایش یافته و دانشگاه در مدیریت آن سردرگم است.

وی با بیان اینکه  قانونی وجود دارد که دانشجوی معدل الف می‌تواند دو سال از خوابگاه استفاده کند، اما اکنون به دانشجویان ممتاز گفته‌اند تکلیفشان مشخص نیست، افزود: برخی دانشجویان با انگیزه مالی تلاش کرده‌اند معدل بالا کسب کنند تا بتوانند در خوابگاه بمانند.

این دانشجو به وعده ساخت خوابگاه ۵۰۰ نفره نیز اشاره کرد و گفت: جلوی وزیر بهداشت این وعده داده شد، اما هنوز نه محل ساخت مشخص شده، نه پیمانکار معرفی شده و نه اطلاع‌رسانی شفافی صورت گرفته است.

وی بخش تغذیه را نیز از مشکلات جدی دانشجویان دانست و گفت: با تغییر پیمانکار، اوضاع برای مدت کوتاهی بهتر می‌شود اما پس از یک ماه کیفیت غذا افت می‌کند.

رجبی در ادامه افزود: وزارت بهداشت میزان گوشت و وزن میوه را تعیین کرده، اما این استانداردها رعایت نمی‌شود و دانشجو هم جایی برای مطالبه‌گری ندارد.

دانشجویان سه دانشگاه استان سمنان با روایت تجربه‌های مستقیم خود تصویری روشن از وضعیت امروز آموزش عالی ارائه کردند؛ تصویری که در آن کمبود زیرساخت، فرسودگی فضاها، مشکلات اسکان، فشارهای آموزشی و ضعف ارتباطات حرفه‌ای در کنار مسائل هویتی، رفاهی و شغلی قرار می‌گیرد و نشان می‌دهد مطالبات دانشجویی تنها به یک حوزه محدود نیست.

این روایت‌ها بر یک نکته مشترک تاکید دارد؛ اینکه رسیدگی به دغدغه‌های دانشجویان به تصمیم‌های کوتاه‌مدت، برنامه‌ریزی منسجم و بازنگری در اولویت‌های مدیریتی نیاز دارد.

 نگاه دقیق‌تر به نیازهای واقعی نسل دانشگاهی می‌تواند زمینه بهبود آموزش، ارتقای رفاه و تقویت امید اجتماعی را فراهم کند و مسیر آینده دانشگاه‌های استان را روشن‌تر بسازد.

انتهای خبر/