به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی مرآت؛  گرچه جو غالب در زمانه حضرت امام حسن (ع) به طور کامل آلوده به سیاست و متأثر از کشمکش‌های ناشی از نفاق افراد جامعه بود؛ اما مأموریت مهم و خطیر آن حضرت در مقابل چالش‌های موجود که همانا راهنمایی و هدایت افراد جامعه، آموزش روش صحیح تفسیر قرآن بود لحظه‌ای به حال خود رها نشد.

بنا بر گواهی تاریخ و سیره ائمه اطهار (ع)، شاگردپروری و تعلیم‌وتربیت یکی از مسائل جاری و پیوسته در روش و سیره اهل‌بیت (ع) بوده و با نگاهی دقیق در خواهیم یافت که این روش نه‌تنها نشان از نگاه روشن و آینده‌نگری آن بزرگواران بوده؛ بلکه اگر بزرگان و علمایی در مکتب آل الله رشد نمی‌یافتند دیگر امروز چیزی از علوم و توصیه‌های گران‌سنگشان به دست ما نمی‌رسید.

امام حسن مجتبی (ع) از همان عنفوان خردسالی به گسترش و ترویج مبانی اصیل دین اسلام پرداخته و با نقل سوره‌ها و آیات قرآن کریم و روایات و احادیث جدش بزرگوارش حضرت محمد مصطفی (ص) همچون مشعلی تابان مسیر تاریک و پر از بیراهه آن دوران را روشن کرده و منشأ خدمات بی‌نظیری برای مسلمین و جهان اسلام شد.

 به طور خاص در یک دهه پایانی عمر شریف امام حسن مجتبی (ع) که شرایط بسیار سختی برای مسلمانان واقعی و به‌خصوص یاران راستین خاندان عصمت و طهارت توسط معاویه به وجود آمده بود؛ آن حضرت با حلم، بردباری و کیاستی که در وجودش لبریز بود، یک‌تنه با پاسخگویی به شبهات، فضای غبارآلود از فتنه آن روز‌ها را جلا می‌داد.

به علت فضای پر از شبهه و مسموم آن روزها، نام افراد و گروه‌ها و شخصیت‌های فراوانی که از محضر پر فیض درس امام حسن (ع) بهره می‌بردند؛ از جمله بسیاری از صحابه رسول خدا (ص) و تابعین، در تاریخ ثبت نشده است؛ لذا می‌توان گفت امام حسن مجتبی (ع) بزرگ‌ترین قدم اصلاحی در روزگاری که فتنه و سلاح بر جامعه مسلمین حاکم بود؛ برداشت و گمنامانه درهای مکتب اخلاق، محبت و اصلاح را گشود.

تاریخ به‌خوبی شهادت می‌دهد که امام مجتبی (ع) از ابتدای مسیر صلح و دوری از مبارزه روی در روی را انتخاب نکرد؛ بلکه در انتهای کار و پس از دعوت چندین‌باره و توصیه و ارشادهای فراوان همراهان خود که درخشش سکه‌های معاویه چشم و گوش دلشان را کور کرده بود؛ به شیوه از جهاد که بسی سخت‌تر و دردناک‌تر از جهاد با شمشیر بود روی آورد.

لشکریان امام حسن (ع) از همان ابتدا  هم‌زمان در جبهه مبارزه با دشمن و مقابله با فتنه‌ها و نیرنگ‌ها مردود شده و  امام را تنها گذاردند البته با در نظر داشت امام حسن (ع) همواره در جهاد با اصحاب منافق از نیروی اصلاح و ارشاد مدد گرفته و در نهایت به  تحمل صلحی تحميلی را پذیرفت.

گرچه در میان مسلمانان از امام حسن (ع) به شیوه‌ای تعریف و توصیف شده که گویی آن بزرگوار از همان ابتدا اهل صلح و سازش با طاغوت بوده و فردی بانفوذ و مرد روزهای سخت و ایستادگی نبوده است؛ باید دانست که شیوه عمل امام حسن (ع) در آن زمان و شرایط پیچیده و آلوده به فتنه و نیرنگ به‌قدری هوشمندانه و عالمانه بوده که به عبارتی متضمن بیمه‌شدن اسلام تا به امروز گشته است و در واقع کناره‌گیری امام مجتبی (ع) از خلافت سبب شد دودستگی در میان مسلمانان ایجاد نشده و امت اسلام یکپارچه شوند.

قطعاً رسیدن شهادت برای امام حسن (ع) بسیار شیرین‌ و آسان‌تر شرایط حاکم و قبول صلح بود؛ اما آن امام گرامی همچون سایر ائمه (ع) مأموریت و رسالت خود را  نجات و بیمه‌کردن اسلام و مسلمین و انتخاب مؤثرترین شیوه مبارزه با طاغوت می‌دانست.

به‌یقین اگر امام حسن مجتبی (ع) بدان حد تنها و بی‌یاور نمی‌ماند، همانند سید و سالار شهیدان قیام مسلحانه کرده و در راه رسیدن به آرمان‌های بلند خود در میدان نبرد به شهادت می‌رسید. بی‌انصافی است اگر اذعان نکنیم که نهضت عاشورا پیش از آن که حسینی باشد، حسنی است.

حجت‌الاسلام‌والمسلمین غلامحسین مهدوی‌نژاد-کارشناس مذهبی

انتهای خبر/