به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»؛ کوثر سعیدیان در یادداشتی اختصاصی نوشت: سالگرد شهادت خادم مردم و زائر خستگی‌ناپذیر آستان رضوی آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی فرصتی است مغتنم برای بازخوانی سلوک سیاسی، مدیریتی و معنوی مردی که با صداقت زیست، با عدالت قیام کرد و در مسیر خدمت پرواز را بر ماندن ترجیح داد.

شهید رئیسی نه صرفاً یک رئیس‌جمهور که نماد یک جریان فکری، فرهنگی و اخلاقی بود که ریشه در سنت علوی و مشی رضوی داشت؛ مردی که عمر خود را در مسیر گره‌گشایی از مردم گذاشت و با شهادت نام خود را در دفتر زرین تاریخ این سرزمین ثبت کرد.

شهید سید ابراهیم رئیسی در دامان خانواده‌ای روحانی، وارسته و اصیل در مشهد مقدس رشد یافت و تولد در سایه‌سار گنبد طلا قلب او را از کودکی با مهر علی‌ بن‌ موسی‌ الرضا (ع) پیوند زد. همین ارادت عمیق مسیر زندگی‌اش را شکل داد؛ از ورود به حوزه علمیه قم و بهره‌مندی از محضر بزرگانی چون آیت‌الله فاضل لنکرانی و حضرت آیت‌الله خامنه‌ای تا حضور مؤثر در دستگاه قضائی جمهوری اسلامی وی همواره سلوکی اخلاقی، انقلابی و خالصانه داشت.

در دهه ۶۰ هنگامی که کشور درگیر التهابات امنیتی و جنگ تحمیلی بود رئیسی جوان مسئولیت‌های خطیر قضائی را در استان‌های حساس پذیرفت و با صلابت، کارآمدی و رعایت تقوا، امنیت و عدالت را در کنار هم حفظ کرد و تجربه سال‌ها حضور در سطوح عالی قوه قضائیه از جمله معاون اولی و سپس ریاست دستگاه قضا وی را به چهره‌ای کم‌نظیر در مبارزه با فساد و احقاق حقوق عامه بدل کرد؛ مدیری که عدالت‌خواهی را نه شعار بلکه وظیفه شرعی و انقلابی می‌دانست.

نقطه عطفی در زندگی شهید رئیسی انتصاب وی به تولیت آستان قدس رضوی در سال ۱۳۹۵ بود؛ مسئولیتی که بار روحی و معنوی آن از مسئولیت‌های اجرایی فراتر بود و شهید این منصب را نه به‌عنوان تشریفات، که به‌مثابه مجالی برای خدمت مستقیم به زائران و مجاوران علی‌ بن‌ موسی‌الرضا (ع) تلقی کرد. شهید رئیسی در این دوره جلوه‌هایی کم‌نظیر از مدیریت اسلامی را به نمایش گذاشت؛ گسترش خدمات فرهنگی و اجتماعی، ایجاد شفافیت مالی، تقویت بنگاه‌های اقتصادی با رویکرد مردمی‌سازی و تمرکز ویژه بر مناطق محروم خراسان از جمله خدمات ماندگار او در این عرصه بود.

ارادت وی به امام رضا(ع) صرفاً عاطفی نبود؛ در تمام سخنان، تصمیم‌ها و رفتارهایش نوعی تمسک به آموزه‌های رضوی مشهود بود و وی خدمت در آستان قدس را خدمت به تمام ایران می‌دانست و همیشه می‌گفت: «خادمی آستان امام رضا (ع) مقدمه خادمی برای مردم ایران است».

در خردادماه سال ۱۴۰۰ ملت ایران با رأیی معنادار سید ابراهیم رئیسی را به‌عنوان رئیس‌جمهور سیزدهم برگزید؛ انتخابی که برخاسته از اعتماد عمومی به صداقت، ساده‌زیستی و روحیه خدمتگزاری وی بود و شهید نیز در دوران ریاست‌جمهوری بر پایه همان سلوک رضوی و عدالت‌خواهانه تلاش کرد تا ساختارهای معیوب و فاسد را اصلاح و ارتباط دولت و ملت را احیا کند.

نخستین روزهای ریاست‌جمهوری با بحرانی‌ترین وضعیت اقتصادی، شیوع کرونا و فشارهای بین‌المللی همراه بود اما رئیسی میدان را ترک نکرد و سفرهای فشرده استانی، حضور بی‌واسطه در میان مردم، پیگیری مداوم مشکلات و اهتمام به معیشت اقشار ضعیف از جمله اقدامات برجسته او در مقام رئیس‌جمهور بود.

در سیاست خارجی نیز با تکیه بر دیپلماسی متوازن و عزتمند زمینه عضویت ایران در سازمان‌های منطقه‌ای همچون بریکس و شانگهای را فراهم کرد و ارتباطات راهبردی با شرق را تقویت نمود و در عین حال اولویت وی همواره مردم داخل کشور بودند؛ مردمی که وی را «رئیس‌جمهور در میدان» می‌دانستند نه رئیس جمهوری در اتاق‌های دربسته.

در ۲۸ اردیبهشت‌ماه سال ۱۴۰۳ روزی که ققنوس خستگی‌ناپذیر خدمت در آسمان آذربایجان جان به جان‌آفرین تسلیم کرد به روزی سوزناک در تقویم ملت بدل شد و پرواز بالگرد حامل رئیس‌جمهور از دل کوهستان‌های مه‌آلود به پروازی ابدی انجامید و این شهادت نه پایان که آغاز فصلی نوین در حافظه تاریخی انقلاب بود.

مراسم تشییع تاریخی شهید رئیسی در مشهد و تدفین وی در جوار حرم مطهر امام رضا (ع) تصویری بود از پیوند معنوی خادمی و شهادت؛ از آغاز با امام رضا (ع)، تا پایان در آغوش حضرت و شاید کمتر کسی چنین سرنوشتی را بتواند تجربه کند؛ زیستن با ولایت، مدیریت با عدالت و پروازش با شهادت همراه بود.

شهید سید ابراهیم رئیسی الگویی حاضر برای مسئولانی است که می‌خواهند با مردم بمانند و برای مردم کار کنند و سلوک رضوی، روحیه انقلابی، نظم در خدمت و صداقت در بیان، ابعاد چهارگانه شخصیتی اوست که در تاریخ جمهوری اسلامی ایران ماندگار خواهد بود چراکه وی ثابت کرد که می‌توان در اوج قدرت، ساده زیست و در دل مدیریت متواضع بود و در عرصه سیاست اخلاقی ماند.

اکنون در نخستین سالگرد شهادتش بیش از آنکه اشک بریزیم باید بیاموزیم؛ بیاموزیم که راه سید ابراهیم، راه خدمت بی‌منت است، راهی که از آستان رضوی آغاز شد و به افق رضوان ختم شد.

یادداشت: کوثر سعیدیان - فعال‌رسانه‌ای