ه گزارش پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»؛ فعال رسانه‌ای در یادداشتی اختصاصی نوشت: دامغان شهری که در دل تاریخ جا خوش کرده اما در مسیر توسعه جا مانده است.

این دیار کهن با قدمتی چند هزار ساله روزگاری دروازه‌  تمدن و دانش بود و جاده‌ ابریشم از اینجا می‌گذشت، کاروان‌ها در سایه‌ دیوارهای بلندش استراحت می‌کردند و مساجد، مدارس و بازارهایش پر از شور زندگی بود اما امروز این شهرِ پرغرور در گوشه‌ای از نقشه آرام و صبور بی‌توجهی‌ها را تاب می‌آورد.

سال‌هاست که دامغان نه در اولویت توسعه است و نه در برنامه‌های کلان دیده می‌شود و پروژه‌های نیمه‌تمام، جاده‌های فرسوده، امکانات درمانی محدود، و فرصت‌های شغلی اندک مشکلاتی هستند که مردم این شهر روزانه با آن دست‌ و پنجه نرم می‌کنند.

هر بار وعده‌هایی داده می‌شود اما نتیجه‌ای در کار نیست و جوانان که سرمایه‌ اصلی هر جامعه‌ای هستند برای آینده‌ای بهتر مهاجرت می‌کنند و با هر کوچ دامغان یک‌قدم دیگر به پس رفت نزدیک‌ می‌شود.

در شرایطی که برخی شهرهای دیگر با سرعتی باورنکردنی در حال توسعه هستند دامغان همچنان درجا می‌زند و پروژه‌های زیربنایی یا آغاز نمی‌شوند یا اگر شروع شوند نیمه‌کاره رها می‌شوند و برای شهری که روزگاری درخشان‌ترین دوران تاریخ را پشت سر گذاشته این وضعیت تأسف‌بار است.

چرا شهری با این‌همه ظرفیت و تاریخ غنی باید از مسیر پیشرفت جا بماند؟ جای تعجب ندارد که با داشتن یکی از مرغوب‌ترین پسته‌های جهان کشاورزان دامغانی هنوز نگران معیشت خود باشند؟ شایسته است که شهری با آثار باستانی بی‌نظیر، سهم چندانی از گردشگری نداشته باشد؟

اما در میان این بی‌تفاوتی‌ها مردمی هستند که دامغان را فراموش نکرده‌اند، آن‌ها که نه به‌دنبال مقام‌اند و نه منفعت شخصی بلکه تنها دغدغه‌شان پیشرفت این شهر است و بی‌هیچ چشم‌داشتی برای حفظ فرهنگ، رونق اقتصادی و توسعه‌ گردشگری تلاش می‌کنند.

دامغان شهری است که ریشه در تاریخ دارد؛ مسجد تاریخانه، یکی از قدیمی‌ترین مساجد ایران هنوز استوار ایستاده و از روزگاری سخن می‌گوید که دامغان یکی از مراکز مهم تمدنی بود و برج چهل دختران که قرن‌ها را به چشم دیده هنوز هم در دل شب‌های دامغان روایت‌گر گذشته‌  باشکوه این سرزمین است.

توسعه‌ گردشگری، تقویت اقتصاد محلی، و ایجاد فرصت‌های شغلی برای جوانان، راه نجات دامغان است اما برای این کار فقط عشق مردم به شهرشان کافی نیست؛ حمایت مسئولان، سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها و توجه به نیازهای مردم نیز ضروری است.

با وجود ظرفیت‌های عظیمی که دامغان در حوزه‌های مختلف دارد اگر حمایت‌های کافی نباشد این شهر روزبه‌روز بیشتر به حاشیه رانده خواهد شد و مسئولانی که باید پاسخگوی وضعیت باشند یا از اهمیت موضوع بی‌خبرند یا اراده‌ای برای تغییر ندارند.

دامغان نیاز به صدایی بلند دارد صدایی که از دل مردمش برخیزد از رنج‌هایشان، از آرزوهایشان، از امیدی که هنوز در پس چهره‌ خسته‌ این شهر پنهان است.

یادداشت: کوثر سعیدیان _ فعال رسانه‌‌ای