از نخستین ساعات، صفوف دانش‌آموزان با لباس‌های متحدالشکل و پرچم‌های سه‌رنگ ایران در دست، مانند گلزارهایی زنده، خیابان‌های شهر را رنگ‌آمیزی کردند. چهره‌ها مصمم و نوجوانانه بود، اما در نگاهشان هوشیاری نسلی دیده می‌شد که در مکتب آگاهی پرورش یافته است.

آنان پلاکاردهایی از جنس باور در دست داشتند و با شعارها و دست‌نوشته‌های خود، خشم فروخفته‌ نسل جوان را نسبت به نظام سلطه نشان می‌دادند.  

کلماتی که بر آن دست‌نوشته‌ها نقش داشت، بازتابی از وجدان بیدار بود؛ فراخوانی برای پاسداری از عزت و استقلال ایران در میان هیاهوی رسانه‌های جهانی.

صدای فریادهای آنان با سرمای آبان درآمیخته بود، اما هر واژه‌ای که از گلویشان برمی‌خاست، شعله‌ای تازه از گرمای ایمان را در فضا می‌پراکند.  

در میان انبوه جمعیت، گروه‌هایی از دانش‌آموزان با خلاقیتی چشم‌گیر ماکت‌هایی از چهره‌ استکبار جهانی و سردمداران نظام سلطه ساخته بودند.

در میان آن‌ها، نوجوانانی دیده می‌شدند که با طنزی تلخ و هنرمندانه، چهره‌های نتانیاهو و ترامپ را در قالب نمادهای مقوایی در دست داشتند؛ تصاویری که نه از نفرت صرف، بلکه از درک عمیق نسبت به تاریخ ظلم جهانی سخن می‌گفت.

نگاه‌های آنان پر از اعتراض بود و دستانشان پیام روشنی داشت: آینده، میراث تسلیم نیست، میراث ایستادگی است.  

این نما از حضور نوجوانان، تصویری بود فراتر از یک مراسم عمومی؛ نمایش آگاهی نسلی بود که انقلاب را در صفحات کتاب نخوانده، بلکه در خیابان‌ها زندگی کرده است.

آنان انقلاب را نه در شعار، بلکه در عمل بازآفرینی کردند و نشان دادند که ایمان هنوز زنده است و در کلاس‌های درس تا قلب جامعه جریان دارد.  

سمنان، آرام و پرخروش، در این روز صحنه‌ای از وحدت اجتماعی را به نمایش گذاشت.

اقشار گوناگون از فرهنگیان و کارمندان تا روحانیت، بسیجیان و بازاریان، هم‌صدا با جوانان در هوای پاییزی، فریادهای بیداری سر دادند.

شعارهای استکبارستیزانه در فضای شهرها طنین‌انداز شد و پرچم‌های جمهوری اسلامی ایران، لبنان و فلسطین بر دستان نوجوانان موج گرفتند؛ تصویری از همدلی و پیوند آرمان‌ها که در امتداد تاریخ مقاومت معنا می‌یافت.  

کودکان و نوجوانان سمنانی با چهره‌هایی شاد و چشمانی برافروخته، تصاویری از شهیدان مقاومت و مدافعان حرم در دست داشتند. چهره سردار سلیمانی، با لبخندی آرام در قاب‌های کوچک کاغذی، نمادی از عهدی تازه میان نسل نو و میراث پایداری بود.

این حضور کودکانه اما عمیق، یادآور این حقیقت شد که آرمان‌های انقلاب نه‌تنها در یادها، بلکه در قلب نسل تازه جاری است و ایمان از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود. 

در بخش پایانی مراسم، قطعنامه‌ رسمی از سوی شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی قرائت شد. متن آن پاسخی شورانگیز به ندای وفاداری مردم بود. بندهای قطعنامه با تکبیرهای پی‌در‌پی جمعیت همراه شد؛ طنین فریادها، آسمان سمنان را پر کرد و به گوش هر رهگذر رساند که مسیر انقلاب همچنان زنده است. همچنین از دولت‌های اسلامی خواسته شد در برابر جنایات رژیم صهیونیستی با وحدتی حقیقی و پاسخی قاطع بایستند.

مردم با فریادهای هم‌آوا و شعارهای پرطنین، هر بند این قطعنامه را تأیید و وعده وفاداری خود را با ایمان و احساس امضا کردند.

با پایان مراسم، خیابان‌ها هنوز پر از خروش بود. صدای «تکبیر» از هر گوشه برخاست و همچون موجی، فضای شهر را فراگرفت.

 پرچم‌ها در باد سرد آبان می‌رقصیدند و شعله باور در چهره‌ مردان و زنان، دختران و پسران جوان دیده می‌شد. آن روز، سمنان نه فقط میزبان یک آئین سیاسی، که صحنه تولد دوباره ایمان جمعی بود؛ ایمان به استقلال، عزت و مقاومت در برابر سلطه نیز بود.

سیزدهم آبان امسال در استان سمنان، تنها یادآور گذشته نبود، بلکه نقطه تلاقی آرمان و آگاهی شد. در آن، نسل‌های مختلف در کنار هم ایستادند و نشان دادند که روح انقلابی هنوز زنده است، هنوز می‌تپد، و هنوز مسیر را روشن می‌سازد.

 فریادهای مردم بر دیوارهای شهر پیچید و در خاطر هر ناظری نقش بست که عشق به انقلاب، همچنان جاری است و دست‌نوشته‌های نوجوانان و جوانان، ترجمان همان باورهایی است که با خون شهیدان نوشته شده بود.

آن روز با هوای آبان و آوای ایمان، تجلی پایداری مردم ایران بود؛ روزی که تاریخ بار دیگر ورق خورد و پیام استقامت از لب‌های نسل آینده برخاست. 

این آئین مردمی، بازتابی از بیداری ملی بود، بیداری‌ای که هر سال در قامت راهپیمایی، اما با جوهرِ عشق و باور در قلمرو دل‌ها تکرار می‌شود.

انتهای خبر/