به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»؛ شب یلدا فقط یک شبِ تقویمی یا یک دورهمی سنتی نیست، این شب می‌تواند فرصتی باشد برای مکث، برای دیدن سبکی از زندگی‌ که در آن توجه ما بیش از هر چیز دیگری مصرف شده و  رفته رفته به آن عادت کرده‌ایم.

اکنون در جهانی زندگی می‌کنیم که گوشی‌های هوشمند و شبکه‌های اجتماعی به شکلی طراحی شده‌اند که رها کردنشان آسان نبوده و هر بار اسکرول، هر نوتیفیکیشن و هر محتوای کوتاه، مغز را با یک یک پاداش سریع مواجه می‌سازد؛ و این پاداش همان دوپامین است. دوپامینی که در اصل برای بقا، حل مسئله و تلاش‌های مهم تکامل پیدا کرده بود، حالا صدها بار در روز فعال می‌شود؛ آن هم بدون تلاش واقعی!

این بمباران پاداش‌های کوچک باعث شده تحمل بی‌حوصلگی برایمان سخت، سکوت آزاردهنده و مکالمه‌های طولانی کم جان‌تر از پیش باشد. امروزه حتی در جمع‌های خانواده، دست‌ها نه از سر عادت بلکه از سر عادت به سمت گوشی می‌روند.

با توجه داشت که این عادت یک هزینه‌ پنهان دارد. وقتی بیشتر زمان و توجه ما صرف هیجان‌های سریع می‌شود، ارتباطات عمیقِ انسانی کمتر شکل می‌گیرد. در نتیجه، هورمونی که با ارتباطات واقعی ساخته می‌شود یعنی اکسی‌توسین کم‌کم افت می‌کند.

اکسی‌توسین در لحظه‌هایی ترشح می‌شود که کنار هم هستیم، به هم گوش می‌دهیم، توجه واقعی داریم و احساس امنیت می‌کنیم. کاهش آن یعنی اضطراب و بی‌قراری بیشتر و احساس فاصله حتی در شلوغ‌ترین جمع‌ها.

این نوشتار به دنبال حذف تلفن همراه یا دشمنی با فناوری نیست. مسئله این است که نگذاریم توجه‌مان بی‌وقفه مصرف شود. گاهی آرامش حاصل دریافت کمتر هیجان و پرداختن به ارتباطات عمیق انسانی است، نه خیره شدن به صفحات رنگارنگ و پرطمطراق شبکه‌های اجتماعی... 

امشب را نه فقط با تناول هندوانه و انار، بلکه با انتخاب آگاهانه‌ی نوع حضورمان در جمع و با گفتگوهای صمیمانه و عمیق بگذارنیم.

یادداشت: زینب زارعی- دبیر نسرا استان سمنان