به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»؛ شهادت، اوج پرواز انسان‌هایی است که زندگی را نه در طول عمر، که در عمق ایمان معنا می‌کنند و شهیدان با گذشتن از آسایش، جوانی و حتی نفس خویش، افق‌های تازه‌ای از عزت و آزادگی را پیش پای ملت می‌گشایند. برای آنان مرگ پایانی تلخ نیست، بلکه پلی به جاودانگی و دیدار معبود است. 

خون هر شهید، بذر بیداری را در دل تاریخ می‌کارد و ریشه‌های استقلال و امنیت یک کشور را آبیاری می‌کند. روایت شهادت، تنها بیان یک فقدان نیست؛ حکایت تولد دوباره‌ای است که در دل ملت‌ها جاودان می‌ماند.  

و چه کسانی بهتر از مادران و همسران شهدا می‌توانند این مسیر نورانی را روایت کنند؟ زنانی که روزی دست نوازش بر چهره جوانان خود کشیدند و اندکی بعد، دست دعای بدرقه را به سوی آسمان گشودند. آنان نه فقط شاهد رفتن، که شریک ماندن در این راه بوده‌اند؛ با صبری که سال‌ها، هم داغ فرزند و همسر را در دل جای داد و هم پرچم افتخار را در دست نگه داشت. 

گفتگو با این مادران و همسران، شنیدن تپش‌های قلب ایران است؛ قلبی که با هر یاد شهید، گرم‌تر و استوارتر می‌تپد. این گزارش، پای روایت همان مادرانی و همسرانی می‌نشیند که هنوز بوی سنگر و عطر وداع را در خاطر دارند.  

گفتگو با این مادران و همسران، مرور دفترچه‌ای از خاطرات تلخ و شیرین است؛ از روزهایی که عزیزانشان با لبخند و دعای خیرشان عازم جبهه شدند، تا سال‌هایی که چشم‌انتظار خبری از خط مقدم ماندند. هر کلامشان نشان می‌دهد که شهادت، انتخابی آگاهانه و عاشقانه بوده است و این فداکاری تنها با عشق به خدا و میهن ممکن می‌شود.  

اینجا، پای صحبت زنانی می‌نشینیم که ایمانشان کوه‌ها را به تعظیم وامی‌دارد و روایتشان، دریچه‌ای تازه به درک مفهوم واقعی مقاومت و عزت می‌گشاید.

شهید خدمت صادقانه به مردم را اولویت می‌دانست

همسر شهید امیر مرادی‌نسب در گفتگو با خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»؛ با اشاره به روزهای آغازین زندگی مشترکش با شهید گفت: سال ۱۳۵۶ زندگی ساده‌ای بر پایه محبت، ایمان و آرامش را بنا کردیم که حاصل این زندگی سه فرزند یک پسر و دو دختر است که پسرم نیز به فیض شهادت رسیده است.

کبری اعرابیان در ادامه افزود: شهید در زندگی شخصی نیز فردی خانواده‌دوست و مسئولیت‌پذیر بود و همواره تلاش می‌کرد فضایی آرام و معنوی در خانه ایجاد کند و در تربیت فرزندان نقش فعال و آگاهانه داشته باشد.

وی با اشاره به سال‌های خدمت همسرش در صنایع دفاع اظهار کرد: پس از مدتی کار در تهران، به سمنان منتقل و در میدان تیر مشغول خدمت شد که تمام عمر کاری‌اش را با روحیه تعهد، انضباط و ایمان گذراند.

اعرابیان با اشاره به اینکه در محیط کار، نه تنها به وظایف تخصصی خود اهتمام داشت، بلکه با روحیه همکاری و دلسوزی نسبت به هم‌رزمان و همکارانش شناخته می‌شد، بیان کرد: ایمان قلبی و نگاه آرمان‌گرایانه‌اش، همواره او را به سمت خدمت صادقانه به مردم و میهن سوق می‌داد.

این همسر شهید همچنین تصریح کرد: هفتم شهریور ۱۳۶۸، انفجار مین در محل کار، زندگی همسرم را به آغاز جاودانگی رساند که تشییع پیکر او با حضور مردم قدردان برگزار و در گلزار شهدای روستای دلازیان شهرستان سمنان به خاک سپرده شد.

وی با بیان اینکه شهادت، عبور آگاهانه از مرزهای دنیا و رسیدن به وعده الهی است، گفت: شهدا، حافظان عزت و استقلال کشورند و یاد و راهشان چراغ هدایت جامعه خواهد بود و فرهنگ شهادت فداکاری، مسئولیت‌پذیری و پایبندی به ارزش‌هایی که امنیت و آزادی ملت را تضمین می‌کند.  

اعرابیان با تأکید، بخشی از وصیت‌نامه شهید اظهار کرد: آبروی خود و اسلام را حفظ کنید؛ با اعمال غیراسلامی باعث خواری اسلام و ذلت کشور نشوید و خداوند را همواره ناظر بر اعمال خود بدانید و پیرو خط‌کشی پیرجماران، خمینی کبیر باشید. 

این همسر شهید با اشاره به اینکه خوشا به حال کسی که جانش را در راه خدا تقدیم کند، بیان کرد: امروز ما وظیفه داریم نام و راه شهدا را پاس بداریم و با کردار نیک، ثمره خون پاکشان را حفظ کنیم.

جان پسرم کوچک‌ترین بها برای انقلاب بود

مادر شهید سید جلال کیا در گفتگو با خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»؛ به بیان خاطراتی از زندگی و شهادت فرزندش پرداخت و گفت: فرزندم در میانه سال ۱۴۴۳ در شهر گرمسار متولد شد و سال‌های تحصیلش را در رشته علوم انسانی گذراند و با دریافت دیپلم، قدم به عرصه خدمت به میهن گذاشت.

ساره جهان در ادامه افزود: از همان دوران جوانی، در کارهایش دقیق و منظم بود و مسئولیت‌های خود را با جدیت به انجام می‌رساند. ایمانش عمیق بود و حتی در سخت‌ترین روزها، عبادت و نماز شبش ترک نمی‌شد.

وی از زمان تصمیم جلال برای رفتن به جبهه گفت: زمانی که تصمیم گرفت به مناطق جنگی برود، با احترام از من اجازه خواست، اگرچه قلبم تاب دوری نداشت، اما گفتم در راه انقلاب و حفظ میهن، جان فرزندم کوچک‌ترین بهایی است و با لباس پاسداری به جبهه اعزام شد و مسئولیت فرمانده دسته را برعهده گرفت.

به گفته این مادر، فرزندش در اسفندماه سال ۱۳۶۳، در جریان عملیاتی در شرق رود دجله به شهادت رسید و پیکر او سال‌ها در منطقه باقی ماند تا این‌که پس از جستجوهای فراوان، در سال ۱۳۷۳ کشف شد و با حضور اهالی شهر در گلزار شهدای آستانه امامزاده یحیی شهرستان سمنان به خاک سپرده شد.  

این مادر شهید با اشاره به جایگاه ارزنده فرهنگ ایثار بیان کرد: شهیدان پرچم‌داران عزت و استقلال ملت‌اند و یادشان هرگز نباید فراموش شود و مسئولیت ماست که راهشان را ادامه دهیم و نسل امروز را با آرمان‌هایشان آشنا کنیم. 

وی در نهایت خاطرنشان کرد: ملت شهیدپرور ایران باید همواره با خون شهیدان و اهداف والای آنان تجدیدعهد کند تا مسیر پیشرفت و سربلندی کشور پایدار بماند.

انتهای خبر/