سنگرها از جنس همان خاک و ماسه‌ای بود که سال‌ها پیش جان‌پناه رزمندگان شده بود؛ خاکریزها با نظم خاصی چیده شده و حتی محل دیدبانی، مقر فرماندهی کوچک و سازه‌های موقت نیز بازسازی شده بودند.

هوای غروب، بوی خاک و صدای خش‌خش پای حاضران بر مسیرهای شنی، همه و همه فضای مراسم را به حال و هوای مرزهای غرب و جنوب کشور می‌برد.  

در این نمایش، یکی از بسیجی‌ها نماد جوانی بود که خانواده خود را ترک کرده و به جبهه آمده بود؛ دیگری نماد دانش‌آموزی که تحصیل را برای حضور در خطوط مقدم کنار گذاشته بود.

صحنه اصلاح سر توسط یکی از نیروها در گوشه سنگر، یادآور لحظاتی از زندگی روزمره در شرایط جنگی بود. لحظاتی که نشان می‌داد جنگ فقط گلوله و نبرد نیست، بلکه زندگی در دل اضطراب و امید ادامه دارد.  

با آغاز شلیک‌های نمایشی و نورافشانی بر تیربار، موجی از هیجان و احساس، جمعیت را فرا گرفت. پرچم بزرگ ایران که در پس‌زمینه غروب آسمان می‌درخشید، نماد استواری و عزت ملی بود.

روایت‌های شهروندان از بازسازی جبهه در کنگره

در میان غبار غروب و صدای تیربار که فضای محوطه را به لرزه انداخته بود، چندین شهروند از اقشار و سنین مختلف با چهره‌هایی پر از احساس، روایت‌های خود را از این تجربه زنده بیان کردند.

درس امنیت از خاکریزهای دفاع مقدس

یک نوجوان ۱۵ ساله اهل سمنان با نگاه به خاکریزها و سنگرها گفت: این صحنه‌ها برای من مثل یک سفر تاریخی بود. وقتی صدای تیرها می‌آمد، احساس کردم امنیت امروز ما حاصل خون و فداکاری مردانی است که در چنین شرایطی جنگیدند.

وی در ادامه عنوان کرد: هر قدمی که روی این خاکریز برداشتم، برایم یادآور این واقعیت شد که آرامش امروز هیچ‌وقت رایگان نبوده است.

سنگرهای لمس‌شدنی؛ کلاس ایثار برای نسل فردا

یک خانم معلم سمنانی، که شاگردانش را نیز به این بخش آورده بود، با صدایی محکم گفت: فرهنگ ایثار در کتاب و کلاس تنها یک واژه است، اما وقتی دانش‌آموزان این سنگرها را لمس می‌کنند و صدای جنگ را می‌شنوند، معنای واقعی آن را درک می‌کنند.

وی در ادامه افزود: این نمایش‌ها نه‌تنها تاریخ را زنده می‌کنند، بلکه ما را متعهد می‌سازند که این میراث را به نسل بعد منتقل کنیم.

سنگرها و چهره‌های جاوید

یک بازنشسته سمنانی که خود سال‌ها پیش در عملیات کربلای ۵ حضور داشته، با بغضی آشکار روایت کرد: صدای تیر، روشنایی نور بر تیربار، بوی خاک و ماسه... همه چیز مرا به زمستان ۶۵ برد.

وی افزود: آن روزها دوستانی داشتم که دیگر در میان ما نیستند و این بازسازی برایم یادآور همه آن چهره‌ها و لحظه‌ها بود. برای جوانان امروز، این صحنه‌ها دریچه‌ای است به حقیقتی که نسل ما با گوشت و خون لمس کرده است.

کلاس زنده جنگ

یک دانشجوی ۲۲ ساله شاهرودی، که اولین بار چنین نمایشی را تجربه می‌کرد، گفت: برای ما که جنگ را ندیده‌ایم، این نمایش کلاس درس زنده است.

وی تصریح کرد: دیدن بسیجی‌هایی که حتی وسط خاکریز مشغول اصلاح سر هستند، نشان می‌دهد زندگی و مقاومت در جنگ دست به دست هم داده‌اند. این تصویرها تا مدت‌ها در ذهنم خواهد ماند.

همراهی زنان در سنگر ایثار

بانوی خانه‌دار اهل مهدیشهر که همراه خانواده آمده بود، با افتخار گفت: حضور من و دخترانم در این مراسم برای آشنایی با فرهنگ ایثار است. وقتی این خاکریزها و رزمندگان بازسازی‌شده را می‌بینیم، درک می‌کنیم که زنان و مردان در جنگ، هر دو در کنار هم ایستاده‌اند.

وی با بیان اینکه دیدن این صحنه‌ها به انسان یادآوری می‌کند که امنیت یک کشور، نتیجه سال‌ها ایستادگی است، افزود: این نمایش‌ها باید ادامه داشته باشد تا هیچ نسلی ارزش این آرامش را فراموش نکند.

نمایش جنگ، تجربه واقعی

یک پسر نوجوان از سرخه با شور و شوق گفت: حس می‌کنم وسط یک خاکریز واقعی ایستاده‌ام و هر لحظه ممکن است فرمانده دستور شلیک بدهد. همه چیز آنقدر واقعی است که آدم فراموش می‌کند در یک نمایش حضور دارد.

این مجموعه روایت‌ها، همچون موزاییک‌های رنگارنگ، تصویری کامل از احساسات نسل‌های مختلف را ترسیم می‌کند؛ نسلی که جنگ را تجربه کرده یا از آن شنیده، و نسلی که اکنون با چشم خود به بازسازی آن نگاه می‌کند و فرهنگ ایثار را لمس می‌کند.

چنین تنوعی در روایت‌ها، فضای مراسم را به یک گفت‌وگوی چند نسلی تبدیل کرد؛ جایی که خاطرات عینی با تجربه‌های تازه پیوند خورد و ارزش‌های دفاع مقدس از نو بازخوانی شد.

برگزاری این بخش در کنگره شهدای استان سمنان با خاکریزهای شنی، سنگرهای بازسازی‌شده، تیربارهای نمادین و حضور مردمی مشتاق، نه‌تنها یاد گذشته را زنده کرد، بلکه همچون پلی فرهنگی، نسل‌ها را به هم پیوند زد و روح ایثار را تا عمق دل‌ها برد.

انتهای خبر/