نازنین شریفی در گفتگو با خبرنگار فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»؛ با بیان اینکه هنر صدای بی‌کلام توانایی‌هاست، اظهار کرد: زندگی برای همه ما مانند یک بومی سفید است که هر روز خطوطی تازه بر آن می‌کشیم در این بین برخی قلم زندگی را روان‌تر به حرکت درمی‌آورند، اما برای کسانی چون من که با چالشی مانند کم‌شنوایی زندگی می‌کنند این حرکت شاید گاه کندتر یا دشوارتر به نظر برسد.

استاد توان‌یاب هنر‌های تجسمی در ادامه افزود: دنیای من به نوعی با سکوت و رنگ درهم‌تنیده شده و از کودکی سکوت برای من نه یک محدودیت، بلکه جهانی متفاوت بود که در آن می‌توانستم صدای درونی‌ام را واضح‌تر بشنوم.

وی عنوان کرد: شاید کلمات گفتاری برای من ناقص بودند اما هنر سیاه‌قلم پُلی شد تا بی‌کلام عمیق‌ترین احساسات و افکارم را با دیگران به اشتراک بگذارم.

شریفی بیان کرد: از کودکی با سکوتی که مرا احاطه کرده بود، بیش‌تر به دیدن و لمس کردن علاقه داشتم و مادرم اولین کسی بود که به توانایی‌های من ایمان داشت و وقتی می‌دید ساعت‌ها به خطوط ساده‌ای که روی کاغذ می‌کشم خیره می‌شوم برایم وسایل نقاشی تهیه کرد و مرا به کشف دنیای خلاقیت تشویق کرد.

شریفی با بیان اینکه هنرهای تجسمی به من آموخت نیازی نیست نقص‌های ظاهری را نادیده بگیریم، افزود: می‌توانیم از هنر برای خلق زیبایی استفاده کنیم و سکوت زندگی من اجازه داد تا با دقت بیش‌تری به جزئیات نگاه کنم و به خطوطی که بر کاغذ می‌نشینند جان ببخشم.

وی بیان کرد: بسیاری از مردم تصور می‌کنند معلولیت یک مانع بزرگ است اما از دید من این تفاوت‌ها چیزی جز یک فرصت نیستند، فرصتی برای دیدن جهان از زاویه‌ای که دیگران شاید هرگز تجربه نکنند، کم‌شنوایی من گوش دادن به صدای بیرون را دشوار کرد اما در عوض به من کمک کرد در دنیای هنر غرق شوم و از هر چالش یک شاهکار بسازم.

این استاد توان‌یاب با بیان اینکه مسیر من مانند هر هنرمند دیگری پر از چالش بود، خاطرنشان کرد: گاهی این چالش‌ها به واسطه معلولیت دوچندان می‌شد و ارتباط برقرار کردن با دیگران، انتقال ایده‌ها و درک نیازهای مخاطبان، گاه مرا به تردید می‌انداخت اما همیشه یاد گرفته‌ام که هر چالش، یک فرصت نهفته در دل خود دارد.

استاد هنرهای تجسمی تأکید کرد: در کلاس‌هایم زمانی که با شاگردانم کار می‌کنم می‌بینم که هنر چگونه می‌تواند زبان مشترک همه ما باشد و دیگر فرقی ندارد که کسی شنوایی کامل داشته باشد یا نه؛ هنر همان‌قدر که برای من زنده است برای شاگردانم هم زنده است و این ارتباط بدون نیاز به کلام زیباترین تجربه‌ای است که می‌توانم داشته باشم.

وی عنوان کرد: معلولیت یک محدودیت نیست بلکه شکلی از زندگی است که می‌توان با آن اوج گرفت و برای هرکسی که شاید امروز با چالش مشابهی دست‌وپنجه نرم می‌کند، پیام من این است که هرگز اجازه ندهید صدای درونی‌تان خاموش شود.

شریفی بیان کرد: هنرهای تجسمی برای من ابزاری شد تا به مردم نشان دهم که زندگی به‌رغم دشواری‌هایش همچنان می‌تواند زیبا باشد و شاید این حقیقت در زندگی من بیش از دیگران به چشم بیاید چرا که هر اثری که خلق می‌کنم گواهی است بر این واقعیت که توانایی‌های ما فراتر از هر محدودیتی هستند.

وی ابراز کرد: من معتقدم که جهان ما زمانی زیباتر خواهد بود اگر همه ما تفاوت‌هایمان را بپذیریم و به جای تمرکز بر کمبودها روی توانایی‌هایمان کار کنیم زیرا هرکدام از ما به نوعی هنرمند زندگی خود هستیم خطوط زندگی ما با دست خودمان رسم می‌شود.

انتهای خبر/