به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»؛ به نقل از «راه دانا»؛ برای همه ما نام غزاله و آرمان آشناست و به ‌احتمال فراوان جزئیات پرونده پیچیده قتل غزاله به گوشمان رسیده، پرونده‌ای که در دهه 90 با حاشیه‌های فراوانی همراه بود تا جایی که پای بی بی سی فارسی هم به این ماجرا باز شد و در نهایت با قصاص آرمان برای همیشه بسته شد.

ماجرایی که سوژه اصلی یکی از پرمخاطب و پرفروش‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران شده به ‌طوری ‌که در مدت یک ماه، 28 میلیارد تومان فروش داشته و بعد از فیلم طنز تمساح خونی رتبه دوم پرفروش‌ترین‌های گیشه سینما در بهار 1403 را به  خود اختصاص داده و با رضایت 80 درصد مخاطبین مواجه شده است.

فیلمی که به کارگردانی مرتضی علیزاده و تهیه‌کنندگی سید مصطفی احمدی در سال ۱۴۰۲ ساخته و در جشنواره فجر البته علی‌رغم بازی‌های خوب و استاندارد و فیلمنامه جذاب اجتماعی، مورد بی‌مهری داوران جشنواره قرار گرفت.

«بی‌بدن»، داستان قتل دختری به نام ارغوان توسط دوستش سهیل و ناپدید شدن جسد او را به تصویر می‌کشد و همچنین تلاش خانواده قاتل برای نجات فرزندانشان از اعدام. قصه‌ای جنجالی که البته کارگردان فیلم ‌شباهت آن را با پرونده آرمان و غزاله نپذیرفته و ادعا کرده که فیلمنامه این فیلم برداشتی از چندین پرونده جنایی است.

از نظر منتقدین سینما مهم‌ترین نقطه قوت «بی بدن» داستان و قصه درام اجتماعی آن است که کارگردان با رعایت ساختار و اصول فیلمسازی در انتقال فضای ملتهب قصه به مخاطب موفق عمل کرده است. 

فیلم با سکانس به دار آویختن سهیل به جرم قتل ارغوان آغاز می‌شود و همین سکانس شروع خوب و طوفانی را برای تحریک مخاطب به دنبال‌کردن داستان رقم می‌زند. سکانس شروع فیلم و نمایش اعدامش، نفس‌گیر است.

«بی بدن» فیلمی اجتماعی است. نگاه و رویکرد مشخصی به آسیب‌های اجتماعی دارد آسیب‌های ناشی از تربیت غلط والدین و ارتباط ناامن فرزندان با خانواده، را به‌دقت بیان می‌کند، آنجا که ناتوانی دختر از برقراری رابطه امن و بدون نگرانی با پدرش را به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد دختر سعی می‌کند به‌خاطر همین حس ناامنی از زیر سایه پدر درآید و پنهانی دست به کارهایی با عواقب سنگین‌تر بزند و در خانواده قاتل، می‌بینیم که پسر زیر سایه پدر است و پدر با حمایت بی جا و سرپوش‌گذاشتن روی اشتباه فرزندش که منجر به فرجام بدی می‌شود.

بی بدن همچنین، به‌ صورت مستقیم تأثیر فضای مجازی در جامعه و رواج ارتباط بدون چارچوب دختر، پسر و تبعات ناشی از آن را در دل قصه صریح بیان می‌کند.

فیلم به ‌وضوح مسئله اعدام‌کردن یا نکردن قاتل، بخشیدن یا نبخشیدن محکوم‌به‌اعدام و دشواری‌های صدور حکم قطعی در مورد قتل و البته شیوه مواجهه خانواده و بستگان محکوم به قتل و مقتول را هدف گرفته است.

بازی‌های درخشان در «بی بدن»

در فیلم بی بدن بازیگرانی از جمله الناز شاکر دوست و سروش صحت در نقش مادر و پدر ارغوان (مقتول)، گلاره عباسی و پژمان جمشیدی در نقش پدر سهیل (قاتل) به ایفای نقش پرداخته‌اند. 

 مرتضی علیزاده به‌عنوان کارگردان با کمک‌گرفتن از چهره‌های شاخص توانسته این قصه پر غصه را به‌خوبی به تصویر بکشد، البته بازی قابل‌توجه بازیگران به‌خصوص بازی الناز شاکر دوست به عنوان مادر مقتول در انتقال این حس به مخاطب بسیار موثر بوده است. 

به گفته منتقدین الناز شاکردوست در این نقش تلاش کرده تا یکی از بهترین بازی‌های خود را تحویل مخاطب دهد به خصوص در سکانس مربوط به دادگاه، شاکر دوست یکی از درخشان ترین بازی‌های عمر حرفه‌ای خود را ارائه کرده است.

 همچنین منتقدین برجسته‌ترین بازی فیلم بی بدن را بازی نوید پورفرج در نقش بازپرس دانستند، بازیگری که با بازی در فیلم مغزهای کوچک زنگ‌زده نامش به‌عنوان یک استعداد خوب در سینمای ایران معرفی شده بود.

 این بازیگر با بازی در آثار مهمی چون زالاوا و مغز استخوان ثابت کرد یکی از بازیگران درجه یک آینده سینمای ماست و بازی او در فیلم بی‌بدن می‌تواند به نقطه عطف کارنامه کاری پورفرج تبدیل شود.

نقطه‌ضعف «بی بدن»

یکی از مهم‌ترین نکاتی که در مورد بی‌بدن باید به آن توجه کرد این است که بار اصلی فیلم بر دوش بازیگر نهاده شده و این بازیگرها هستند که سعی می‌کنند تمام انرژی‌شان را در صحنه خرج کنند.

 عدم رعایت همسان‌سازی بین بازیگری و شخصیت‌پردازی توسط کارگردان، توازن صحنه را به هم ریخته و  اینکه عقبه درست از کارکترها به ویژه دو کاراکتر پدر با بازی  سروش صحت و پژمان جمشیدی و کاراکتر مادر قاتل با بازی گلاره عباسی بدون عقبه و پس زمینه هستند باعث مجهول بودن این کاراکترها در ذهن مخاطب شده و آنچنان که انتظار می‌رود به لایه های زیرین زندگی آنها پرداخته نشده است.

انتهای خبر/