به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»، شهید «علیرضا همتیان‌فر» نوزدهم آذرماه ۱۳۳۸ در شهرستان سمنان چشم به جهان گشود. پدرش رمضان علی (فوت ۱۳۵۷) و مادرش فاطمه نام داشت. تا پایان دوره متوسطه درس خواند و دیپلم گرفت. سال ۱۳۶۲ ازدواج کرد و صاحب یک دختر شد. به‌عنوان پاسدار در جبهه حضور یافت. بیست و چهارم اسفندماه ۱۳۶۳ در شرق رود دجله عراق بر اثر اصابت ترکش به سر، شهید شد. مزار او در امامزاده یحیی زادگاهش واقع است.

فرازهایی از وصیت‌نامه شهید:

برادران پاسدار! مبادا نفس بر ما چیره شود

سلام به شما دوستان و پاسداران کادر گردان که همیشه در زندگی معلم بنده حقیر بوده‌اید. به شما برادران عرض می‌کنم که بنده حقیر از آن‌هایی که همیشه مظلومیت زیادی را تحمل کرده‌اند و می‌کنند و به سپاه به‌عنوان یک شغل نگاه نمی‌کنند، بلکه به‌عنوان یک تعهد می‌نگرند، درس خضوع و خشوع را آموخته‌ام. 

امیدوارم تابه‌حال که از همه زندگی خود گذشته‌اید و برای رفتن به جبهه از یکدیگر سبقت گرفته‌اید، فقط به‌خاطر رضای خدا و نه به‌خاطر تعریف این‌ و آن بوده باشد. 

همیشه همین‌طور باقی بمانید و شما‌ ای برادر پاسدار! از من و تو همیشه تعریف و تمجید کرده‌اند، همیشه به من و تو احترام گذاشته‌اند به‌خاطر اسلام و قرآن. هیچ‌کس از دوستان و حزب‌اللهی‌ها از من و تو انتقاد نکردند و این از یک‌جهت خطرناک است. خدای‌ناکرده مبادا غرور و نخوت از بابت همین احترام‌گذاشتن‌ها بر ما مستولی شود! مبادا نفس بر ما چیره شود

مادرم! عمری را در کنار تو زندگی کرده‌ام، اینک که برای همیشه از کنار تو می‌روم، برایت مشکل است. مادرم! تو باید هرچه داری در راه اعتلای اسلام و برای حفظ اسلام و قرآن فدا کنی! مگر امام حسین (ع) برای اعتلای کلمه حق، عزیزترین عزیزانش را در روز عاشورا فدا نکرد؟ مگر خانواده‌اش را به اسیری نبردند؟ مگر خانواده مکرّمه‌اش و فرزندش امام سجاد و دیگران را در حین اسارت مورد شکنجه و آزار قرار ندادند؟ همه‌اش را امام از قبل می‌دانستند. 

منتهی می‌خواست درس فریادکشیدن را به آیندگان بیاموزد؛ فریاد در مقابل ستمگران، فریاد در مقابل زورگویان و هر نوع کفر و شرک، اما آیندگان هم همان‌طور که می‌بینید، تعدادی فریاد کشیدند و زیر خروار‌ها خاک خفتن را به زندگی حیوانی ترجیح دادند. پس مادر جان! حاضرباش که فرزندانت را در این راه فدا کنی. مرا حلال کن و از من گناهکار و مقصر درگذر!

انتهای خبر/