مهدی کشاورز در گفتگو با خبرنگار اقتصادی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت» با اشاره به توقف محدود قطارهای مسیر تهران–مشهد در ایستگاه دامغان، این مسئله را نشانه‌ای از «بی‌توجهی ساختاری به عدالت حمل‌ و نقلی» در کشور دانست و خواستار بازنگری جدی در سیاست‌های توقف قطارها شد.

کارشناس حوزه حمل‌ و نقل و توسعه منطقه‌ای بیان کرد: دامغان از موقعیت ژئو‌اقتصادی مهمی در کریدور شرقی کشور برخوردار است، اما کاهش توقف قطارها در این شهر نه‌ تنها رفت‌ و آمد شهروندان را مختل می‌کند بلکه پیامدهای منفی اقتصادی و اجتماعی به همراه دارد.

کشاورز افزود: تعداد توقف قطارهای عبوری از ایستگاه دامغان از حدود ۴۰ رام در شبانه‌روز به کمتر از نیمی از این میزان کاهش یافته و بسیاری از مردم، به‌ویژه دانشجویان، کارگران و زائران، ناچارند از ایستگاه‌های مجاور مانند سمنان یا شاهرود برای سوار شدن استفاده کنند و این در حالی است که فاصله و حمل‌ونقل بین‌شهری، هزینه‌ها و زمان سفر را به‌شدت افزایش داده است.

وی عنوان کرد: راه‌آهن، نه فقط یک وسیله حمل‌ و نقل، بلکه زیرساخت توسعه‌ای است و وقتی شهری مانند دامغان که در مسیر اصلی شرق به غرب کشور قرار دارد از توقف قطارها محروم می‌شود، در واقع بخشی از پیوندهای اقتصادی و انسانی آن با دیگر شهرها گسسته می‌شود.

این کارشناس با اشاره به مطالبه عمومی مردم دامغان برای بازگرداندن توقف قطارها، گفت: مطالبه مردم کاملاً منطقی است، زیرا مردم حق دارند از خدمات ملی به صورت برابر برخوردار باشند و خوشبختانه با پیگیری مسئولان شهرستان، بخشی از قطارها مجدداً در ایستگاه دامغان توقف می‌کنند اما هنوز تا رسیدن به وضعیت مطلوب فاصله زیادی داریم.

کشاورز در ادامه تصریح کرد: ایستگاه دامغان نه‌ تنها در حوزه مسافری بلکه در زمینه حمل بار نیز ظرفیت بالایی دارد و این ایستگاه می‌تواند نقش حلقه‌ای مهم در زنجیره حمل‌ و نقل شمال–شرق کشور ایفا کند و با فعال شدن دوباره توقف قطارها، امکان صادرات و انتقال محصولات کشاورزی و معدنی منطقه افزایش می‌یابد و رونق اقتصادی به شهرستان باز می‌گردد.

وی، کاهش توقف قطارها را «ناشی از نگاه متمرکز در تصمیم‌گیری راه‌آهن کشور» دانست و گفت: متأسفانه در سیاست‌های راه‌آهن، اولویت اغلب به مسیرهای پرتردد میان کلان‌شهرها داده می‌شود و شهرهای میان‌راهی که جمعیت متوسطی دارند، قربانی این سیاست می‌شوند در حالی که فلسفه حمل‌ و نقل ریلی، عدالت در دسترسی و تسهیل ارتباطات منطقه‌ای است.

وی افزود: در بسیاری از کشورها، توقف در ایستگاه‌های میان‌راهی حتی اگر از نظر مالی سود کمی داشته باشد، به دلیل منافع اجتماعی و توسعه‌ای حفظ می‌شود و این نگاه در ایران نیز باید تقویت شود، زیرا دامغان به‌عنوان شهری با پیشینه تاریخی و فرهنگی، شایسته جایگاه بهتری در شبکه ریلی کشور است.

کشاورز با تأکید بر نقش مشارکت مردمی عنوان کرد: مطالبه‌گری مردم در این زمینه ارزشمند است و وقتی افکار عمومی از طریق رسانه‌ها، شوراها و نمایندگان مجلس پیگیر موضوع شوند، دستگاه‌های ملی ناچارند به آن واکنش نشان دهند و نمونه آن همین افزایش توقف‌ها پس از اعتراض شهروندان بود که نشان داد صدای مردم می‌تواند تصمیمات را تغییر دهد.

وی ادامه داد: با این حال، مسئله فقط توقف چند قطار نیست و باید نگاه راهبردی‌تری داشت زیرا اگر قرار است راه‌آهن به توسعه متوازن منطقه‌ای کمک کند، باید بر اساس شاخص‌های جمعیتی، اقتصادی و نیازهای واقعی مردم، الگوی توقف‌ها تعیین شود در غیر این صورت، مناطقی مانند دامغان همچنان از مزایای ملی بی‌نصیب می‌مانند.

وی خاطرنشان کرد: باید پذیرفت که هر ایستگاه ریلی، قلب تپنده ارتباطات یک شهر بوده و توقف قطارها در دامغان تنها یک مسئله فنی نیست، بلکه نمادی از جایگاه و اهمیت این شهر در نقشه ملی است.

این کارشناس تأکید کرد: ضروری است وزارت راه و شهرسازی و شرکت راه‌آهن با همکاری استانداری سمنان و فرمانداری دامغان، کمیته‌ای برای بررسی جامع وضعیت حمل‌ و نقل ریلی منطقه تشکیل دهند و در این چارچوب باید نیازسنجی واقعی انجام شود و توقف قطارها به شکل پایدار و متناسب با ظرفیت جمعیتی و اقتصادی شهر تثبیت گردد.

انتهای خبر/