عباسعلی حیدریان در گفتگو با خبرنگار فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «مرآت»؛ با اشاره به تاریخچه پژوهشی خود در مورد روستای لاسجرد یا لاسگرد گفت: روستای لاسگرد قدمتی تاریخی دارد، و بنده پژوهش و نگارش درباره فرهنگ و آداب و رسوم روستای لاسگرد را از سال ۱۳۶۴ شروع کرده‌ام.

 وی در ادامه افزود: حاصل پژوهش و تحقیقات شبانه‌روزی تا امروز ۶ جلد کتاب با عنوان‌های؛ «بازی‌های محلی ‌روستای ‌لاسگرد»، «گویش و واژه‌نامه لاسگردی»، «لاسگرد یادگار دوران پارت»، «نصیحت ‌مادرانه»، «حرف‌های پدربزرگ و آسینیک» است و تمام آن‌ها تألیف و به چاپ رسیده‌اند.

این نویسنده و پژوهشگر تصریح کرد: روستای لاسگرد (لاسجرد) منطقه‌ای تاریخی و کهن در دل شهرستان سرخه است و قدمتی طولانی دارد، همچنین قلعه بلاشگرد لاسگرد از آثار تاریخی است که همواره برای بسیاری ناشناخته بوده و برای آن ارزشی تعیین نشده است. 

وی خاطرنشان کرد: از مهم‌ترین آئین‌های کهن روستای لاسگرد باید به آئین زونه بِکوتِنائون (زانوزدن) اشاره کرد و این آئین در مراسم زنجیرزنی روز تاسوعا انجام می‌شود. 

حیدریان بیان کرد: در کتاب «لاسگرد یادگار دوران پارت» با موضوع آداب و رسوم مردم روستای لاسگرد، می‌توان در بخشی از کتاب با عنوان؛ «محرم در لاسگرد» درباره این آئین کهن مطالعه کرد.

 وی عنوان کرد: روش برگزاری آئین زانوزدن به این صورت است که دسته زنجیرزنی از تکیه روستای لاسگرد به‌طرف امامزادگان حرکت می‌کند و مقابل درب ورودی امازادگان دسته عزاداری متوقف می‌شود. 

حیدریان افزود: میاندار و پیرغلام دسته زنجیرزنی با ندای (یا ابوالفضل) بر روی زانوی سمت چپ خود می‌نشیند  و باقی افراد در دسته زنجیرزنی نیز این عمل را انجام می‌دهند، پس از دو الی سه دقیقه دوباره میاندار با ندای (یا علی)  از روی زانو بلندشده و در حالت ایستاده قرار می‌گیرد و بقیه افراد حاضر نیز همین عمل را انجام می‌دهند. 

وی در ادامه تاکید کرد: نکته حائز اهمیت این است که در تمام مراحل به‌جا آوردن آئین مانند نشستن و برخاستن هیچ ناهماهنگی پدید نمی‌آید و در ریتم زنجیرزنی بی‌نظمی وجود ندارد.

حیدریان تصریح کرد: مردم روستای لاسگرد روز تاسوعا را منتسب به حضرت ابوالفضل‌العباس (ع) می‌دانند و به ایشان ابراز ارادت ‌می‌کنند، از طرفی به‌دلیل اینکه قمربنی‌هاشم (ع) هنگام کسب اجازه در محضر اباعبدالله الحسین (ع) ادب کرده و زانو می‌زدند، این آئین در روز تاسوعا انجام می‌شود.

 وی ابراز کرد: بعد از تحقیق و پژوهش و ارائه آئین به میراث فرهنگی استان سمنان، در تاریخ ۱۳۹۱/۹/۲۲ به‌ صورت نمادین این آئین اجرا شد و در ششمین اجلاس سراسری شورای عالی ثبت کشور که در محمودآباد مازندران برگزار شد به شماره ۶۴۸ در فهرست میراث معنوی به ثبت رسید.

انتهای خبر/